Μπήκε ξανά σιγά σιγά στο αποπνικτικό δωμάτιο των παιδικών του χρόνων. 3μ x 2μ. Ένα μεγάλο κουτί, ένα τσιμεντένιο φέρετρο, γεμάτο όμως με βιβλία, επιτραπέζια και αγαλματάκια άλλων πολιτισμών. Ταξίδευε ο νους του συχνά στα μέρη που δεν μπορούσε ακόμα να πάει. Μια συλλογή σπαθιών να θυμίζει την δίκοπη τέχνη των παλαιών ανθρώπων. Να θυμίζει κάποιες ξεχασμένες αξίες που πάσχιζε να μην χάσει σε αυτόν τον νέο κόσμο.
Έκατσε στο μικρό του γραφείο και άνοιξε την οθόνη του Η/Υ. Άνοιξε το Blog του, όπου γράφει κάποιες από τις χιλιάδες σκέψεις του και χάθηκε σε εικόνες τόσο διαφορετικές από το περιβάλλον του. Πολλοί δεν πιστεύουν στην έμφυτη ικανότητα του για φαντασία σε αυτή την ηλικία. Ήταν μεγάλος πια. Κρυφά λένε ότι παίρνει κάποιο ναρκωτικό και αναρωτιούνται γιατί να συμπεριφέρεται έτσι παράξενα ώρες ώρες. Αλλά έχουν ξεχάσει οι άνθρωποι πως είναι να είσαι πραγματικά ελεύθερος και ο κόσμος να φαντάζει νέος. Ο πειραματισμός να είναι επιλογή και η ελευθερία να δαμάζει και να καλπάζει σε κάθε έκφραση ζωής. Ήχοι, εικόνες να είναι ερεθίσματα κάθε στιγμή, παντού.
Απλά οι κερέες τους αποσυντονίστηκαν και ξέχασαν να ζούν. Ξεθωριάζουν σιγά σιγά οι σκιες τους και τα παραμύθια φαντάζουν πια πολύ αθώα και ξένα. Χωρίς δημιουργικότητα, σε μια ζωή γεμάτη θάνατο, χωρίς αναγέννηση, σε μια ζωή γεμάτη λήθη.
Σκοτάδι και αυγή τα χρώματα του, απλώνει αργά και απαλά σαν χάδια στον καμβά του. Ονειρεύεται εκείνη που κρατάει το μυστικό για το άλλο το μισό. Αυτό που λείπει, ίσως γι΄αυτό και η λύπη. Μορφάζει από πόνο πριν ο ύπνος τον πάρει, γίνεται μικρός και χάνεται στο μαξιλάρι. Παίζει πια παρέα με τον φίλο του Μορφέα, πλάθει όνειρα, γεύεται τα σύννεφα και μοιράζει ότι έχει απομείνει μέσα του σε όποιον βρει μπροστά του. Μέσα από το κενό και μέσα από το τίποτα γεμίζει ξανά η καρδιά του.
Παράξενος ο δρόμος των αντιθέσεων μα τόσο τόσο αληθινός.
4 σχόλια:
Πλέον έχει χαλάσει η έννοια της παρέας που σου φτιάχνει τη διάθεση και σε κάνει να ξεχνάς ό,τι σε προβληματίζει... Πλέον βυθιζόμαστε πιο έντονα στην κόλαση με τη σημασία που της έχει δώσει ο Ροζέ Γκαρωντύ: "Κόλαση είναι η απουσία των άλλων, ή το κλείσιμο μπροστά στους άλλους."
Κι έπειτα, έπειτα όταν είμαστε μόνοι, δεν πρέπει να αφήσουμε τις "κεραίες μας να αποσυντονιστούν" όπως πολύ όμορφα έθεσες...
Πρέπει να κρατήσουμε ζωντανή μέσα μας την παιδική μας αθωότητα και φαντασία για να τα βγάλουμε πέρα...
Ένιωθα καιρό τώρα πως είχα αποσυντονιστεί...
Η ανάγκη για γραφή που μου καψάλιζε κάθε τόσο τα δάχτυλα μου θύμιζε το αντίθετο.
Μη δίνεις σημασία σε κανέναν!
Συνέχισε να είσαι ο εαυτό σου και προστάτεψέ τον όσο περισσότερο μπορείς!
We all hit the dead end! And not just once but multiples of times!
What does this mean though...
Its like a game played by two, you and life.
Life will always try to throw you down with everything she has,(and she WILL throw you down)you on the other hand SHOULD try to get up with everything you have.
And this game has such variety and is so much fun that we keep on playing it untill we die :)
The whole point is to remember though, life throws you down in order to see how you are going to get up man, deep inside her she likes you :D
So all you can do is build yourself in a way that you can get up easier!
Searching for a way not to fall is pointless :D
We are corks floating in this ocean called life, this much is our free will. Lets all try to float peacefully.
Merry Xmass Ho ho ho
Μέσα στη μοναχικότητα και τις φυλακές του μυαλού μπορείς να βρεις δύο πράγματα. Μελαγχολία και δύναμη. Μπορεί να βρεις μόνο το ένα από τα δύο ή και τα δύο ταυτόχρονα. Η υπερβολή είναι πάντα αρρώστια. Δεν γίνεται ούτε να ζεις μέσα στα σύννεφα και την ανάγκη για διαρκή ευφορία ούτε μέσα στη σκιά της κλειδωμένης καρδιάς. Κάπου στη μέση είναι η αλήθεια. Η μόνη αποδοχή που έχεις πραγματικά ανάγκη είναι εκείνη του εαυτού σου.
Δημοσίευση σχολίου