Παρακολουθώντας την Αγάπη

Τι είναι αγάπη; Έχουν αναρωτηθεί όλοι σε κάποια φάση της ζωής τους. Ίσως περισσότερο όταν ήταν μικροί απ' ότι όταν μεγάλωσαν. Όλοι μπορούν να δώσουν έναν δικό τους ορισμό είτε να σου πουν ότι αγάπη υπάρχει, ότι τη μισούν ή ότι είναι ένα ψέμα.

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν έχει νόημα αν δεν έχεις ζήσει αυτή την εμπειρία και αν δεν έχεις φτιάξει μόνος σου τον ορισμό της.

Για μερικούς από εμάς η αγάπη είναι ένα χρώμα με πολλές αποχρώσεις. Φιλικές, ερωτικές, ανάμικτες, οικογενειακές και άλλοι συνδιασμοί είναι πιθανοί με τη δική τους ένταση ο κάθε ένας. Άλλοι ξεθωριάζουν νωρίς, άλλοι ίσως κρατήσουν και για πάντα. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει. Γι΄αυτό θαύμασε και εκτίμησε αυτό το αριστούργημα της φυσικής τέχνης σήμερα και απόψε. Γιατί ακόμα και η αυγή είναι μπορεί να το ξεθωριάσει.

Αλλά ας βουτίξουμε και λίγο πιο βαθιά...

Ήταν άλλο ένα βαρετό βράδυ όταν σε είδα ξανά στο ίδιο μέρος που αποπειράθηκα να σε γνωρίσω αλλά η προσπάθεια μου απέτυχε τότε. Όμως μάθε τόσο τα κύματα της μοίρας σε βγάζουν στην επιφάνεια και τα κάρβουνα μου ποτέ δεν σβήνουν. Το πρόσωπο σου τόσο γνώριμα ψυχρό ώρες ώρες.

Αλλά όταν ο μύες των χειλιών σου συσπώνται και σκάνε το χαμόγελο, κύματα ευχαρίστησης φτάχνουν μέχρι και στα δικά μου λιμάνια. Παράξενο, μα πόσο παράξενο να μην τολμάω να έρθω πιο κοντά στη ζεστασία σου. Δειλιάζω γιατί ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι ποθώ κάτι τόσο απλό τόσο πολύ. Στέκω μαγεμένος. Ρίχνω κλεφτές ματιές και δεν θέλω να με δεις. Ντύνομαι τις σκιες. Η αγάπη μπορεί να γεννηθεί και από τον φόβο. Δεν έσκασε ακόμα το μπουμπούκι του ερωτισμού. Φαίνεται άχρηστο τώρα που απλά θέλω να επεξεργαστώ με κάθε αίσθηση την μορφή σου. Να αγγίξω το δέρμα στα μάγουλα σου, να μυρίσω τα μαλλιά σου και να καθρεφτιστώ στα γενναία μάτια σου.

Περπατάς ανέμελα και ανεβαίνεις τα βουνά όταν εγώ ξεκουράζομαι. Δεν υπάρχει συγχρονισμός. Αλλά ποτέ δεν θα μάθεις πόσο σε πόθησα. Να βρω ένα έρισμα να είμαι κοντά. Συνήθησα σαν μοναχικός λύκος να παραμονεύω. Δεν δαγκώνω αλλά εσύ δεν το ξέρεις. Κρίνεις με ότι βλέπεις. Και αυτό που βλέπεις είναι απλά μια προβιά,  μια φορεσιά. Ίσως τις νύχτες με πανσέληνο να γίνομαι άνθρωπος και να αφήνομαι στην πίεση του φεγγαριού, να καθοδηγήσει τα βήματα μου στην πόλη των ανθρώπων...