Κομμάτια Ψυχεδέλειας

Λένε πως στα μάτια μας καθρεφτίζεται η ψυχή μας. Τι γίνεται όμως όταν το βλέμμα βλέπει πέρα από τον άνθρωπο πάνω από το κεφάλι, την αύρα, και την ίδια την οντότητα της ύπαρξης;

Οι περισσότεροι ανάμεσα μας πιστεύουν ότι για να αποκτήσει κανείς ψυχεδελικές ή "spiritual" εμπειρίες πρέπει να πάρει κάποια ουσία, κάτι τέτοιο δεν είναι πάντα απαραίτητο. Μπορεί να είναι μια αυθόρμητη και αυθαίρετη εμπειρία της στιγμής ανεπτυγμένη από έναν ήχο ή μια εικόνα. Υποθέτω πως δεν είμαι ο μοναδικός άνθρωπος με φλογερή φαντασία που χορεύει σαν φωτιά τα βράδια και με βομβαρδίζει τυχαία με εικόνες...

Μου συνέβαινε συχνά παλαιότερα αλλά πλέον με βρίσκει αυτή η φώτιση πιο σπάνια και νιώθοντας την ανάγκη να καταγράψω αυτή την εμπειρία δημιουργώ αυτό το άρθρο σαν ένα μνημείο σε ότι υπήρξε, στην ίδια την αντίληψη. Ατομική και συλλογική.

Καθόμαι σε ένα παγκάκι και το μυαλό μου δεν εστιάζει σε αυτό που τα μάτια μου βλέπουν. Νιώθω ότι η όραση μου πηγάζει από το πίσω μέρος του κεφαλιού μου και ότι σαν χωνί ανοίγει μια τεράστια κλίση εμπρός μου που μου επιτρέπει να μεγαλώσω την φυσική μου όραση και να πιάσω να συνδέσω πληροφορία τριγύρω μου που πριν ηθελιμένα αγνωούσα για την δική μου προσωπική ηρεμία του νου.

Χρώματα αλλάζουν στην νέα όραση και γεγονότα περνούν. Τα δέντρα τριγύρω τα νιώθω σαν ένα αόρατο δίκτυο σαν να ξέρουν το ένα την θέση των άλλων. Πέτρα και ξύλο ντύνει επιφάνειες που τις βλέπω με το άγγιγμα. Η αντίληψη με παίρνει από το χέρι και με κάνει να νιώσω άνετα σε μια τεράστια χωρική οντότητα. Ελέγχω την πληροφορία, ξεχωρίζω ήχους σε μεγαλύτερη απόσταση και διαιθάνομαι κάθε άνθρωπο που βρίσκεται κοντά. Μπορώ σχεδόν να τους μετρήσω αριθμητικά και να πιάσω κάτι από την διάθεση τους. Έχω ήδη αρχίσει να νιώθω στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου δύο πόλους να σχηματίζονται και η ύπαρξη τους δίνει άλλη διάσταση στο κρανίο.

Γέρνω το κεφάλι γύρω και ταξιδεύω, λύσεις από προβλήματα εμφανίζονται και ότι άγχος μπορεί να υπήρχε μέσα μου με εγκαταλείπει για να πάρει την θέση του ένα Ζεν. Μια παθητική χαλαρώτητα, με μια απόχρωση εντροπίας. Τα κόκκαλα γίνονται πυλώνες του οικοδομήματος και η σάρκα είναι Γιαπωνέζικοι χάρτινοι τοίχοι. Απαλοί στο άγγιγμα και όχι συμπαγής. Δεν υπάρχει θέληση, δεν υπάρχει νευρική ενέργεια, δεν υπάρχει τίποτα. Αναπνέω...

Void, κενό, ολότητα. Μια αντίληψη εαυτού από έξω προς τα μέσα. Μια θεραπευτική κατάσταση. Ίσως μια φυσική αυτο-ρύθμιση.

Ο χρόνος παγώνει και τα λεπτά γίνονται πιο αργά. Σαν να χύνονται αφήνοντας απόηχους και γραμμές στον χώρο που υπήρξαν. Για λίγο. Ίσως για πάντα λίγο. Ξαφνικά πάλι πίσω γείωση σε έναν πιο κανονικό ρυθμό σκέψεις. Τα πράγματα ξεθωριάζουν, η χημεία του εγκεφάλου στα ίδια επίπεδα και η ζωή συνεχίζεται, μέχρι το επόμενο απροσδόκητο ταξίδι...