Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Οι 15 Ιδιότητες της "Ζωντανής" Δομής


Η εικόνα αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα γιατί την βρήκα σε ένα βιβλίο που συνδίαζε την Αρχιτεκτονική των κτηρίων, με την κατασκευή καλού κώδικα και προγραμμάτων. Βέβαια αν κάτσει κανείς και το φιλοσοφίσει το θέμα περισσότερο τότε θα μπορεί να βρει αυτές τις δεκαπέντε δομές χρήσιμες και για κάτι άλλο... Σωστά μαντέψατε! Για την δόμηση του χαρακτήρα του.

The 7 Secrets of Success

1. Passion
2. Focus
3. Persistance
4. Mastery
5. Connections
6. Initiative
7. Luck

Τρίτη 19 Μαΐου 2015

Κομμάτια

Ήρθες αργά μέσα στην νύχτα και χτύπησες την πόρτα μου, μια βροχερή βραδιά. Πάνε βδομάδες που είχες χωρίσει και κάθε χώρος ήταν για σένα ένα μεγάλο δωμάτιο. Δεν χωρούσες πουθενά. Ήθελες να ξεφύγεις. Ένιωθες ότι οι φίλες σου δεν ήταν αρκετές για να ακούσουν την κραυγή στα λόγια σου. Είχες κουραστεί από την επιφανειακή συμπεριφορά κάποιον ανθρώπων, για ακόμα μια φορά.

Δεν σε περίμενα. Είχαμε καιρό να μιλήσουμε και πίστεψα ότι με ξέχασες. Ήσουν ένας εφηβικούς μου έρωτας. Κάθε φορά που σου ζητούσα να είμαστε μαζί πάντα κάποιος άλλος με είχε προλάβει. Έτσι τα χρόνια χάραξαν στον γέρικο κορμό μου το όνομα σου και η αγάπη μου για σένα έγινε απλά ένα κομμάτι μου που απλά έμεινε και αφότου έπαψα τις προσπάθειες μου. Τα χρόνια μεταξύ μας αρκετά όμως αυτή η επικοινωνία μας ήταν το πιο μαγικό στοιχείο απ' όλα και η προσοχή μου το πιο μεγάλο δώρο.

Άνοιξα την πόρτα μου στις 3:08 εκείνο το πρωί Παρασκευής και σε κοίταξα να στάζεις. Τα χέρια σου τυλιγμένα γύρω σου σε μια πρόχειρη προσπάθεια να αγγαλιάσεις τα συντρίμμια σου. Είχες το βλέμμα χαμηλά και το σήκωσες... τα χείλη σου άνοιξαν αλλά δεν βγήκε από φωνή μέσα τους. Δεν φημιζώσουν για την διαχυτικότητα σου. Δεν είπα τίποτα. Παραμέρισα και σε έβαλα μέσα στο σπιτικό. Ήταν ένα μικρό και ζεστό διαμέρισμα γεμάτο από διάσπαρτα αντικείμενα ιστορίας που ήξερες ότι μου αρέσουν. Ένα μουσείο αλλοτινών ζωών και αναμνήσεων. Η συλλογή μου. Σου έστρωσα να κοιμηθείς, να ξεκουραστείς από τα ανομολόγητα βάσανα σου. Ο ύπνος δεν ερχόταν και έτσι έκατσα μαζί σου, δεν ήθελες να μιλήσεις κι εγώ έφυγα να κοιμηθώ μερικές ώρες πριν χαράξει και πάω στην δουλειά.

Το πρωί σε βρήκα να κοιμάσαι. Σε σκέπασα στοργικά και σου ετοίμασα κάτι να φας. Σαν να ήμουν εγώ ο πατέρας που δεν γνώρισες ποτέ. Κι εγώ διόρθωνα τα λάθη ενός άπιστου άντρα που σας άφησε όπως κάποτε μου είχες πει για κάποια "μικρούλα". Αλλά ήξερες πάντα ότι η αγάπη μου όρια δεν γνωρίζει και τα βαθιά νερά της είναι θεραπευτικά. Ήμουν εκεί για σένα, ακριβώς όπως είχα υποσχεθεί κάποιο βράδυ με φεγγάρι κρατώντας γερά το χέρι σου... Έφυγα αργοπορημένος και έτρεξα να πιάσω το λεοφορείο.

Αργά το απόγευμα γύσισα πίσω και σε βρήκα εκεί να σκαλίζεις παλιά βινύλια, δίσκους που ξέθαβα σε παλαιοπωλεία. Ένας ακόμα τρόπος να κρατάω αναμνήσεις ζωντανές. Κάτσαμε και μιλήσαμε για ώρες. Μου είπες πως ένιωθες και πως η προηγούμενη κατάσταση σε είχε κάνει να χάσεις τόσα κομμάτια του εαυτού του. Η αγάπη σε έκαψε και δεν ήθελες να ερωτευτείς ποτέ ξανά αλλά ήσουν δυχασμένη γιατί αγάπη ήταν αυτό που πραγματικά λαχταρούσες. Σε άκουγα χωρίς να σε διακόπτω και μόνο τα μάτια και η σιωπή μου αρκούσαν για να νιώσεις πως σε καταλάβαινα. Με είχες μάθει άλλωστε στα τόσα χρόνια που μοιραζόμασταν περιόδους φιλίας και διάφορες περιέπετειες που ο δρόμος της ζωής μας έφερνε.

Έβαλα ένα τραγούδι που ήξερα ότι είναι από τα αγαπημένα σου...


Και ο λόγος μου φλογερός, με την φωνή μου να είναι βαριά, σου μίλησα για ελπίδα και την δύναμη της στιγμής. Σου είπα για τα μαθήματα που οι επιλογές σου είχαν να σου διδάξουν και εσύ όπως πάντα με άκουγες. Σεβόσουν την γνώμη μου γιατί ήξερες ότι φοβόμουν να στην δώσω. Ήξερες ότι ήθελα μόνο αυτό που θα ήταν καλό για σένα άσχετα αν μπορεί να μην ήταν η δική μου ευτυχία αυτή που έπρεπε να φροντήσω. Ήξερες ότι εσύ ήσουν το μοντέλο για τις αναζητήσεις μου τις σκοτεινές νύχτες σε ψυχρά δωμάτια με ξένα κορμιά. Την τρυφερότητα σου δεν μπορούσα να την βρω πουθενά.

Και ξαφνικά ξεσπας σε κλάματα, λέγοντας πόσο ανόητη ήσουν να εμπιστευτείς για ακόμα μια φορά κάποιον που φαινόταν σκάρτος από την αρχή... Τα χέρια μου σαν φτερούγες πουλιού γύρω σου αργά τυλίχτηκαν και μια ζεστασιά απλώθηκε στο κορμή σου και άγγιξε την πληγωμένη σου καρδιά. Και τότε έκανες το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να με κάνει να τρέμω σαν φύλλο. Τα χείλη σου άγγιξαν το ανοιχτό μου στόμα σε μια απότομη κίνηση σαν να ήθελες να σωπάσω και να μην ακούσεις τίποτε άλλο. Έλεγες κάποτε ο ήχος της φωνής μου και οι χαζές χειρονομίες που κάνω όταν μιλάω για θέμα που μου άρεσαν ήταν αυτά που λάτρευες... όμως δεν περίμενα ποτέ πως τα χείλη σου θα είχαν γεύση από βύσσινο και το ελαφρώς στραβό τους σχήμα θα άφηνε αποτύπωμα στις αισθήσεις μου.

Κάναμε μια παύση καθώς η αμηχανία μου σε άφησε να αναρωτιέσαι... "Δεν σου άρεσε?" με ρώτησες. Σήκωσα τα μάτια μου από το πάτωμα και κοίταξα τα χείλη σου. Η σαστημάρα έγινε ένας μικρός ήλιος και το γνωστό μου χαμόγελο έλαμψε για χάρη σου. Μια ζωϊκή ορμή αναδήθηκε από τις καταπιεσμένες μου ελπίδες... τα δάχτυλα μου κύλησαν στον λαιμό και τα μάγουλα σου καθώς με τα δακρυσμένα μάτια έγερνες προς τα πίσω, μια μικρή ελεύθερη πτώση. Ένα "leap of faith" μέχρι τα χέρια μου να σε πιάσουν ξανά και απαλά να σε αφήσουν στα μαλακά μαξιλάρια εκείνου του κατακόκκινου καναπέ που είχαμε διαλέξει μαζί κάποτε σε κάτι IKEA. Τα χέρια σου στην πλάτη μου κι εσύ κλαις. Δεν ξέρω αν είναι από θλίψη ή από χαρά. Μου είπες ότι ήθελες να μείνεις μόνη και ότι αυτό που έκανες ήταν λάθος. Σε άφησα και πήγα να περπατήσω. Γύρισα μετά από μερικές ώρες για να κοιμηθώ. Ήσουν ξαπλωμένη και ήξερα ότι έγραφες κάτι στο κινητό σου. Δεν ήθελα να γινω αδιάκριτος αλλά μέσα μου έλπιζα να μην το έστελνες σε λάθος άτομο.

Έστρωσα και ξάπλωσα. Με πήρε ο ύπνος για τα καλά. Τι ώρα να ήταν άραγε όταν ήρθες και σύρθηκες δίπλα μου κάτω από τα σκεπάσματα και έγειρες δίπλα μου; Δεν γύρισα αλλά είμαι σίγουρος πως κατάλαβες το χαμόγελο μου και μπόρεσες να φανταστείς την μισοκοιμησμένη μου "μουτσούνα" όπως έλεγες. Σε ένιωσα να ανασαίνεις αργά χωρίς ταραχή. Ο ύπνος σου εκείνη την νύχτα δεν είχε εφιάλτες, του έδιωχνα εγώ. Σηκωθήκαμε το πρωί φάγαμε μαζί πρωινό και με ευχαρίστησες για την φιλοξενία. Δεν έδειξα τίποτα ερωτικό αν και υπήρχε μέσα μου πόθος για σένα. Δεν ήθελα να σε μπερδέψω. Είχα μια ελπίδα ότι κάποτε θα καταλήγαμε μαζί, ίσως να γερνούσαμε μαζί. Επέμεινες ότι έπρεπε να φύγεις. Σου πρότεινα να κάτσεις μερικές μέρες, αλλά προτίμησες την μοναξιά για να σκεφτείς και να "λύσεις" τα προβλήματα σου.

Έζησα με την ελπίδα δεν με πείραζε πια. Μου έφταναν κι αυτές οι στιγμές. Έφευγες για να γυρνάς κι εγώ για να σε αναζητώ τριγύρω. Δύο χαμένες ψυχές στον λαβύρινθο της αγάπης και του φόβου και της απώλειας. Με είδες να δακρίζω λίγο καθώς περνούσες γοργά την πόρτα και λες "Χαμογέλα μου! Δεν φεύγω για πάντα! Θα ξανάρθω!". Κούνησα το χέρι μου αλλά... Που να 'ξερες όμως ότι εγώ δεν θα ήμουν εκεί την επόμενη φορά...


#Η ζωή είναι μικρή και πολλές φορές δεν τολάμε όσο πρέπει, γιατί η νιότη φαντάζει αιωνιότητα. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε αυτό που βλέπουμε μέσα σε αυτούς που μας ταιριάζουν. Νομίζουμε δεν μας αξίζει και αναζητούμε εναλλακτικές σε τρίτους. Αυτούς που έπρεπε να ερωτευτούμε τους κάνουμε φίλους και καμιά φορά τους χάνουμε, γιατί η ζωή παίζει παράξενα παιχνίδια και οι καταστάσεις αλλάζουν.




Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Antichamber Quotes & Life Lessons

Every journey is a series of choices. The first is to begin the journey.

Patience has its own rewards.

Taking the first step can be harder than the rest of the challenge.

Many small obstacles can make for one large problem.

Some choices leave us running around a lot without really getting anywhere.

Live on your own watch, not on someone elses.

Failing to succeed does not mean failing to progress.

Some paths are clearer than others.

Some paths are straight forward.

A choice may be as simple as going left or going right.

The choice doesn’t matter if the outcome is the same.

If you don’t like where you’ve ended up, try doing something else.

When you return to where you’ve been, things aren’t always as remembered.

We fall down when there is nothing there to support us.

Building a bridge can get you over a problem.

Some hurdles are too high to jump over.

Life is full of ups and downs.

Connecting the pieces can solve a puzzle.

Life has a way of pushing us in the right direction.

The end may come before we were ready to get there.

Life isn’t about getting to the end.

It’s harder to progress if you’re leaving things behind.

The further we get, the less help we need.

Moving forward may require making the most of what you’ve got.

Some tasks require a lot of care and observation.

Taking one path often means missing out on another.

A path may not be right or wrong. It may just be different.

Look a little harder and you will find a way forward.

Venturing into the unknown can lead to great rewards.

If you’re only focusing on right now, you won’t have enough for later.

A dead end will only stop you if you don’t try to move through it.

Going a certain way may require building your own path.

There’s nothing wrong with taking shortcuts.

We often fall into things when we least expect.

What looks out of reach may only be a few steps away.

There are multiple ways to approach a situation.

When you’ve hit rock bottom, the only way is up.

Some outcomes are more favorable than others.

How we perceive a problem can change every time we see it.

The solution to a problem may just require a more through look at it.

Rushing through a problem won’t always give the right results.

Moving through a problem slower may help find the solution.

If you never stop trying, you will get there eventually.

Raw persistence may be the only option other than giving up entirely.

Some problems just come down to size.

A problem may only be difficult when you are missing the right tools.

What we’ve done before may impact what we can do next.

If you aren’t paying attention, you will miss everything around you.

Some choices can leave us running around in circles.

Splitting a problem up may help you find the answer.

What appears impossible may have a very simple answer.

If you lose sight of what’s important, it may not be there when you need it.

Too much curiosity can get the best of us.

Signs may be helping you more than you realize.

Understanding a problem requires filling in the pieces.

Small steps can take you great distances.

The path of least resistance is a valid option.

No matter how high you climb, there’s always more to achieve.

Falling down teaches us how to get up and try again.

The world rarely changes when we watch to see it happen.

Half way through is half way finished.

The problem may not be where you’re going, but how to get there.

New skills enable further progress.

Mastering a skill requires practice.

A little kind direction can get obstaces out of your way.

Solving a problem may require approaching it form a different angle.

Try hard enough and you will get to where you want to be.

Some doors will close unless we hold them open.

When you absorb your surroundings, you may notice things that you didn’t see before.

Dig a little deeper and you may find something new.

Attention to detail can lead to very rewarding outcomes.

Solving a problem may require using abilities that we didn’t realize we had.

Old skills are useful even after we have learned new ones.

The right answers may also be the most obvious ones.

Some obstacles are more stubborn then others.

Some things don’t have a deeper meaning.

The right decisions at the right time will get you where you want to go.

Some choices are only useful when we make them early.

With forethought, things have a way of just working themselves out.

Some challenges are far harder than they first appear.

To get past a problem, you may just need to keep pushing through it.

Getting to a solution requires cutting out what doesn’t work.

The further we explore, the more connected everything becomes.

A window of opportunity can lead to new places if you are willing to take a closer look.

The world looks different on the other side.

When you have enough resources, you can start growing more.

You can grow a garden anywhere.

The best solutions may still be the most primitive ones.

If you lead the way, others will follow.

Straightforward problems can often require roundabout solutions.

If you are missing information, it’s easy to be mislead.

When you look beyond the surface, there may be more to find.

Sometimes we only have just enough to get by.

When what you have is not enough, find ways to turn it into more.

Getting where we want may require jumping through some hoops.

Throwing yourself into things can take you to new heights.

Similar problems can have entirely different solutions.

Some events happen whether we want them to or not.

Old solutions can apply to new problems.

The consequences of one choice can cut us off from making others.

At times we need to view the world from someone else’s perspective.

Sometimes you need to be carried.

There comes a time when you can work your way through anything.

With more experience, previous challenges aren’t so difficult.

There’s no need to take apart what already works.

A few steps backwards may keep you moving forwards.

Obscure problems may require unusual solutions.

Getting to the end requires tying off the loose ends.

The world is always finding new ways to surprise us.

Sometimes we do things just to go along for the ride.

The more we complete, the harder it gets to find what we missed.

Some challenges exist just to test how much we know.

You can’t do everything yourself.

The world is full of secrets waiting to be uncovered.

Peeking behind the curtains lets us see how everything works.

Some problems can’t be solved until you’re more experienced.

We move on when there is nothing left to learn.

Complicated problems are easier when solved one step at a time.

We can appreciate the entire journey by looking back at how far we have come.

Every journey comes to an end.

Σάββατο 9 Μαΐου 2015

Η κατάρα του Μπετονιού

Θεσσαλονίκη, 9 Μαϊου 2015

Τέσσερις φίλοι αποφασίζουν να επιστρέψουν στην Ξάνθη μετά από ένα γαμάτο live Blind Guardian...

Mέσα στην πόλη ακόμα οι τέσσερις θυμούνται και χαζογελούν (που να 'ξεραν) με την περιπέτεια που είχαν φίλοι τους μερικές μέρες πριν, πηγαίνοντας σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, όπου όταν πήραν τον δρόμο της επιστροφής σχεδόν έμειναν από βενζίνη. Επίσης μιας και το θέμα ήταν θα live κορόιδεψαν την εμφάνιση του τραγουδιστή των Avatar που έπεινε μπύρα από ένα μπιτόνι πετρελαίου πριν μερικά χρόνια... και κάπως έτσι έπεσε πάνω τους η κατάρα του μπετονιού!



Βγαίνοντας από την πόλη λένε να βάλουν βενζίνη αλλά για να μην βγουν πολύ εκτός δρόμου λένε ότι μπορεί να βρουν και κάνα βενζινάδικο με πιο φτηνή τιμή προς τα έξω. Η γκαντεμιά της βραδιάς έχει ήδη αρχίσει με κάτι πολύ απλό. Όλα τα φανάρια που έβρισκαν ήταν κόκκινα, ή μάλλον καλύτερα γινόταν κόκκινα όταν τα έφταναν. Μήπως ήταν αυτό ένα σημαδί?

Καθώς η αναζήτηση για βενζινάδικο είχε από ώρα ξεκινήσει, αποφάσισαν να δοκιμάσουν την τύχη τους στην πρώτη πινακίδα που βρήκαν για έξοδο από την Εγνατία στα Λαγκαδίκια και στο χωριό "Προφήτης". Έτσι ο Νικ aka "GPS" που καθοδηγούσε τον άλλο οδηγό Νικ aka "The Driver" είπε το εξής μετά από μια πινακίδα που έλεγε ότι υπάρχει βενζινάδικο στα 500m: "Φαντάζεστε να δούμε στα 500 μέτρα πινακίδα που να λέει βενζινάδικο στα 3 χιλιόμετρα!"... και έτσι κι έγινε! Φτάνει το αμάξι μετά από πολλές στοφές στους creepy και άδειους επαρχειακούς δρόμους που μόνο αλεπούδες! περνάνε τα βράδια σε ένα αρχαίο βενζινάδικο και λίγα μέτρα μετά από την είσοδο του υπάρχει όντως η περίφημη πινακίδα της προφητίας! Βενζινάδικο στα 3 χιλιόμετρα! Αναστροφή και πίσω.

Γελάει η παρέα και λένε εντάξει δεν μπορεί το επόμενο θα είναι ανοιχτό. Το ταξίδι συνεχίζει και ο επόμενος κοντινός προορισμός είναι η Ασπροβάλτα. Εν το μεταξύ δεν υπάρχει ψυχή στους δρόμους και το σκηνικό άνετα θα μπορούσε να είναι ταινία τρόπου τους Stephen King. Ασπροβάλτα λοιπόν και αφού είχαν δοκιμάσει το διαδίκτυο και κάθε εφαρμογή που σχετιζόταν με βενζινάδικα στο Android. Τίποτα. Τιμές βρήκαν αλλά κανένα που να διανυτερεύει εκεί κοντά. Βγαίνουν και Ασπροβάλτα τίποτα. Οπότε ξανά στον δρόμο.

Ν.Κερδύλια ο επόμενος προορισμός και καθώς συζητάνε λένε σιγά μην είναι ανοικτό και το επόμενο και μόλις το περνάνε βλέπουν φώτα! Δεν μπορεί τόση ατυχία; Δεν υπήρχε επιστροφή πια. Έπρεπε να βάλουν της ελπίδες τους και να προχωρίσουν. Πέρασαν και τα κερδύλια. Μπήκαν μέσα στην μικρή πεδιάδα στο πλάι του Παγγαίου όπου και εκεί ένας αυτόματος πωλητής πήγε να τους φάει λεφτά μιας και το στόμιο του ήταν ένα απίθμενο κενό και το σύστημα δεν λειτουργούσε. Για μια στιγμή οι παρέα σκέφτηκε να παρατήσει αυτό τον άθλο και να καβαλήσει ένα διερχόμενο λεωφορίο με προορισμό την Κομοτηνή αλλά τελικά συνέχισαν μέχρι την Καβάλα.

Όπου φυσικά και εκεί μετά από 10 βενζινάδικα δεν βρήκαν κανένα ανοικτό και ένα που είχε μόνο αυτόματο πωλητή δεν έπρνε τα χρήματα! Φυσικά όμως ο ιδιοκτήτης είχε φροντήσει για την διασκέδαση των φίλων... ηχεία με τέρμα λαϊκά στις 4:30 το πρωί. Βενζίνα... πουθενά. Η αποστολή έμοιαζε με Mission Impossible καθώς κρύος ιδρώτας περιέλουζε τον οδηγό που προσπαθούσε να τα καταφέρει ώστε να φτάσουν μέχρι τον Νομό Ξάνθης όπου εκεί σίγουρα θα έβισκε τουλάχιστον 2-3 ανοιχτά επί 24 ώρου βάσης βενζινάδικα. Κάπου εκεί ήταν που ένα από τα άλλα παιδιά ονόματι Χριστόφορος ανέφερε την ιστορία του Αγίου Χριστοφόρου προστάτη των οδηγών. Έτσι ακόμα κι εγώ ο άθεος χρονικογράφος αυτού του κοσμοιστορικού συμβάντος πίστεψα ότι μια ανώτερη δύναμη τσούλησε το αμάξι αυτό στην ασφάλεια του καταραμένου Νομού. Κατάρα με κατάρα μάλλον αλληλοεξουδετερώνονται.

Επιτέλους Βανιάνο και Πετροχώρι σωθήκαμε! Το "Las Viadas" είναι ανοικτό. Το αμάξι τρώει κυριολεκτικά τις τελευταίες σταγώνες βενζίνης και το αμάξι ίσα που μπαίνει μέσα στον σταθμό. Refuel and ready to go! Η κατάρα έσπασε μετά από πολλά βενζινάδικα και τον τρόμο στον δρόμο. Ερημιές και κιτρινοπά φώτα άρχισαν να χάνοντε καθώς μπροστά τους είδαν την "Mordor"(ονομασία της Ξάνθης από τους ντόπιους γιατί το ρολόι και ο καιρός θυμίζουν LOTR) να ορθώνεται.

P.S. Το GPS έδειχνε "Όλο ευθεία"! :P

THE END




Τρίτη 5 Μαΐου 2015

1000 Tries, 1000 Failures

Στον κόσμο φαντάζω σταθερός, σαν γίγαντας πέτρινος, μα ο χαρακτήρας μου αυτός με λάθη και αποκλίσεις είναι πραγματικά φτιαγμένος. Αλλά έχω και αυτό το ηφαιστικό πράγμα μέσα μου που σκάει ανα περιόδους και έτσι στις κοιλάδες μου τίποτα δεν φυτρώνει από την καυτή λάβα που ξεχύνεται με μπόλικο συναίσθημα και δική της λογική. Αποτυχίες και δοκιμές, ξανά και ...ξανά και ... ξανά.

Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

Οι βασικές μου αξίες

Πρόσφατα διάβαζα ένα άρθρο το οποίο ανήκει στην κατηγορία των "self-help", το οποίο με έβαλε σε σκέψεις για τον βασικό πυρήνα των αξιών μου. Έτσι έκατσα μια ολόκληρη μέρα να το σκεφτώ καλα. Το αποτέλεσμα ή μάλλον το απόσταγμα αυτής της διαδικασίας είναι το εξής. Πέντε είναι οι αξίες μου αυτές και σχηματίζουν ένα τετράγωνο, ένα διαμάντι.

1. Ελευθερία: Η δυνατότητα μου ως άτομο να μπορώ να κινούμε, να πράτω και να συμπεριφέρομαι όπως θέλω. Η αξία αυτή είναι η πρώτη και βασικότερη μιας και ποτέ δεν την παραβιάζω. Αν κάτι μου στερεί αυτή την ευκολία δεν το αποδέχομαι 99% των περιπτώσεων. Η ελευθερία περιέχει μέσα της την γενική ατομικότητα και την δυνατότητα του ατόμου να εξερευνεί και να εξελίσσεται από μόνο του.

2. Οικογένεια: Η αξία που φροντίζει για μας όταν είμαστε μικροί και αδύναμοι και είναι αυτή που μας διδάσκει την αυτοθυσία και φροντίδα των άλλων. Είναι η αξία του συλλογικού, του χώρου της ηρεμίας και της χαράς αλλά και ο τρόπος κληροδότησης των κόπων της ζωής.

3. Επιβίωση: Κάτω από την νοητή γραμμή αυτών των δύο αξιών του ιδίου επιπέδου υπάρχει η ανάγκη για επιβίωση που ενώνει το άτομο και το σύνολο. Είναι η αξία που μας επιτρέπει να παραβούμε τους κανόνες στις πιο δύσκολες στιγμές για να ζήσουμε και να αφήσουμε την κληρονομία μας. Είναι ο τρόπος με τον οποίο προχωράμε στο πιο αντίξωο περιβάλλον.

4. Δύναμη: Σε κάθε μορφή, χρήμα, εξουσία, έλεγχος όχι για την κατάκτηση του κόσμου αλλά για την σταθεροποίηση του περιβάλλοντος ώστε να υπάρχει ανάπτυξη. Η εξασφάλιση της ζωτικής ενέργειας για να αντέξει κανείς μια μέρα, μια δεκαετία... Η αξία αυτή τοποθετείται πάνω απ' όλες τις άλλες και σχηματίζει αυτό το διαμάντι, σαν την κορυφή του καρρώ των χαρτιών.

Η πέμπτη αξία είναι μυστική, όπως το ίδιο το μυστικό της ζωής.

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Συνδέοντας την Αγάπη με την Δοτικότητα



"The degree of loving is measured by the degree of giving."
- Edwin Louis Cole


Αυτή η υπέροχη φράση συνοψίζει το κριτήριο που μαθαίνουμε όλοι στη ζωή μας κυρίως μέσα από εμπειρίες. Άλλοτε καλές και άλλοτε όχι και τόσο καλές. Η δυνατότητα μας να δίνουμε είναι αυτή που μας καθιστά σημαντικούς στις ζωές των άλλων και ιδίως αυτών που αγαπάμε. Αυτή είναι η μια πλευρά. Όμως πέρα από μια χειρονομία να μοιραστούμε το απόθεμα της πληρότητα μας με τους άλλους, η δοτικότητα, είναι και το φίλτρο μέσα από το οποίο μπορούμε να αποφύγουμε μεγάλες απογοητεύσεις.

Πως λοιπόν μπορούμε να κρατήσουμε ένα υπολογισμό ποσοτικό για αυτά που δίνουμε και αυτά που μας δίνουν; Η απάντηση είναι απλή. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την μνήμη μας και την κανονική αλλά και την συναισθηματική μιας και πολλές φορές μπορεί οι άλλοι να μας προσφέρουν αλλά εμείς να είμαστε σε άλλο μήκος κύματος, ή απλά σε μια κατάσταση που δεν μπορεί να λάβει και να χρησιμοποιήσει αυτό το δώρο. Δεν είναι κάτι κακό αυτό, είναι απολύτος φυσιολογικό μιας και όλοι περνάμε διαφορετικές ψυχολογικές φάσεις και ταυτιζόμαστε διαφορετικά κάθε φορά.

Το πρόβλημα της δοτικότητας εμφανίζεται κυρίως σε μια ομάδα ανθρώπων. Αυτούς που για κάποιο λόγο νιώθουν ένα συναισθηματικό κενό. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι ακόμα και όταν βρίσκονται σε ένα ευνοηικό περιβάλλον ανάμεσα σε άτομα που μπορούν να προσφέρουν αγάπη, επικοινωνία κ.α. δεν είναι δυνατόν να τα λάβουν και να τα εσωτερικεύσουν. Έτσι η μόνη λύση είναι να προσπαθήσουν συνειδητά έστω και με μεγάλη προσπάθεια και έστω και για μικρό χρονικό διάστημα πέρα από τις ατομικές τους ελλείψεις να δώσουν κάτι στους άλλους. Με τον τρόπο αυτόν μπορούν με την θέληση τους και αφού πρώτα γνωρίζουν πιο είναι το πρόβλημα τους να αυτοεκπαιδευτούν ώστε να είναι πιο δεκτικοί στα πράγματα, συναισθήματα που μοιράζονται οι άλλοι μαζί τους. Αυτό είναι ένα μικρό βήμα προς μια πιο ευτυχισμένη ζωή.

Άρα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι για να λάβει κανείς αγάπη και συναισθήματα πρέπει πρώτα να μάθει να τα δίνει και αυτός να τα προσφέρει και να τα μοιράζει. Η εσωτερική αυθονία, αυτό το αόρατο κέρας της αμάλθειας είναι η πηγή που πρέπει κάποιος να γευτεί για να μάθει να αναγνωρίζει τα συναισθήματα.

Υπάρχει μια σχετική θεωρία - παράδειγμα που συμπληρώνει όλα τα παραπάνω. Είναι η θεωρία των δοχείων που αναβλύζουν. Κάθε άνθρωπος διαθέτει διαφορετικό μέγεθος δοχείου και διαφορετικά γεμίζει αυτό ανάλογα με την συναισθηματική κατάσταση του καθενός. Έτσι βλέπουμε πολλές φορές ζευγάρια να έχουν πρόβλημα δοτικότητας γιατί κάποιος μπορεί να δώσει περισσότερα απ' ότι ο άλλος μπορεί να δεχτεί. Σε αυτή την περίπτωση το άτομο με το μεγαλύτερο "δοχείο" για να μην υπερχειλήσει πρέπει να βρει τρόπο και να δίνει περισσότερα σε φίλους και οικογένεια για να έχει ισορροπία. Το άτομο με το μικρό δοχείο δεν θα πρέπει να αγχώνεται να ανταποδώσει περισσότερα απ' όσα μπορεί γιατί αυτό θα το αφήσει άδειο. Για ακόμα μια φορά συναντάμε το θέμα της ισορροπίας και το πόσο καταλυτικό ρόλο παίζει στο συναισθηματικό τομέα του ανθρώπου. Έτσι η επικοινωνία και η κατανόηση "Τι δοχείο, μπορεί να είναι ο σύντροφος μου;" μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σε πιο απλές και πιο ευτυχισμένες στιγμές στην καθημερινότητα.

Όλοι χρειαζόμαστε να δίνουμε και να πέρνουμε κάτι ώστε να μην μείνουμε άδειοι ή να βρεθούμε σε εκρηκτικές καταστάσεις που έχουμε τόσο πολύ να δώσουμε που πνίγουμε τους άλλους. Ο δρόμος της αυτογνωσίας μπορεί να οδηγήσει σε πιο υγειής καταστάσεις. Μην φοβάστε να δίνεται γιατί και το δικό σας δοχείο θα γεμίσει ξανά είτε με βοήθεια είτε από μόνο του.