Κάτσαμε παρέα στο γνωστό μπαρ και οι ματιές μας έκρυβαν αυτό που πραγματικά θέλαμε και αναζητούσαμε καιρό τώρα. Μιλήσαμε λίγο για τον καιρό και είπαμε χαζομάρες. Σε φλέρταρα, μια από τις σπάνιες φορές που το κάνω, μα εσύ δεν αντέδρασες. Θεώρησες ότι αστειευόμουν. Μα ξέρεις πως η δύναμη μου είναι να μιλάω μέσα απο την καρδιά. Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Ο λόγος μου κυλάει στις φλέβες και φτάνει τα σκοτεινά σου σημεία. Ήξερα ότι ήσουν θλιμμένη και είχες πολλά στο κεφάλι σου αν και ήθελες να φαίνεσαι ανέμελη. Μα εγώ πάντα ξέρω, πάντα νιώθω και διαισθάνομαι το βάθος των συναισθημάτων σου. Από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα είδα μια μοναδικότητα πάνω σου. Ποτέ δεν το παραδέχτηκες και δεν πειράζει.
Αλλάξαμε συζήτηση, ήρθαν και τα παιδιά. Χορέψαμε σε λατινικούς ρυθμούς και σε παρακμιακά 90s. Αφεθήκαμε στον ρυθμό της στιγμής και όταν η αυλέα άρχισε να πέφτει περπατήσαμε μέχρι το ποτάμι συζητώντας για αυτά που αφήσαμε πριν.
Σε αγκάλιασα και σε ένιωσα να τρέμεις καθώς μου έλεγες πως θα ήθελες κάποια πράγματα να είναι. Γκρίνιαζες για τις φίλες σου και καταράστηκες την μοναξιά. Γρήγορα όμως επέστρεψε η λογική μέσα σου και μου είπες να διαγράψω όσα είπες, είχες υποχρεώσεις και τα όνειρα που κάποιες φορές αντί για κίνητρο γίνονται βάρος. Σου είπα την θεωρία της Αυγής και σε πότησα ελπίδα. Ήσουν αλλού. Την πιο ακατάλληλη στιγμή προσπάθησα να σε φιλήσω και γύρισες το κεφάλι σου. Χαμογέλασες μηχανικά αλλά στα μάτια σου είδα πως δεν ήσουν παρόν. Κάπου μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος μάλλον. Λάθος μου. Έπρεπε να ξέρω αλλά έπρεπε επίσης να δοκιμάσω να σε τραβήξω σε μια δίνη συναισθημάτων που θα μπορούσε να φέρει μια παράξενη ισορροπία. Αν όχι, τότε σίγουρα θα μπορούσε να γεμήσει λίγο τις συναισθηματικές μας μπαταρίες. Σεβάστηκα την στάση σου και συνεχίσαμε την συζήτηση.
Κάποια στιγμή κατάλαβες τι πήγαινα να κάνω και προσπάθησες λίγο να επαναφέρεις τα πράγματα σε ομαλά επίπεδα αλλά ο συγχρονισμός είχε χαθεί. Περπατήσαμε κάνοντας κύκλους σε μια πόλη που δεν είναι ξύπνια ποτέ, μονάχα ονειροπολεί όλη μέρα στα 1000 τις χρώματα. Σε άφησα στην γωνία να πάρεις ταξί για το σπίτι, ένιωθα άδειος, εξαντλημένος. Προσπάθησα να ποντάρω την τελευταία ρανίδα όρεξης και ενέργειας εκείνη την νύχτα. Έπρεπε να επιστρέψω στο δωμάτιο μου. Δεν ήθελες να φύγω γιατί άργησες μα κατάλαβες ποιο ήταν το νόημα απ' όλα αυτά. Σε καλημέρισα ευγενικά και είπαμε το κλασσικό "θα τα πούμε". Το πότε δεν το ορίσαμε και ίσως καλύτερα έτσι.
Κρύο καλοκαίρι, Ζεστές Καρδιές, όμως η μια χώρια από την άλλη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου