Το μήνυμα

Καλοκαίρι σε κάποια καυτή αμμουδιά ενός ελληνικού νησιού. Μια όμορφη ξεκούραστη μέρα για όλους με μπάνια και καλή παρέα. Η ώρα είχε περάσει και η φωτιά κόντευε να σβήσει ο ήλιος θα ανέτειλε σε λίγο. Όλοι ετοιμαζόντας να φύγουν, ένα ζευγάρι αποφάσισε να κάτσει και να δει την ανατολή της νέας μέρας. Λίγα εκατοστά από εκεί που έκατσαν, πριν ο ήλιος φανεί, κάτι φάνηκε να εξέχει από την άμμο. Ένας από τους δυο πήγε και το μάζεψε. Ήταν ένα γυάλινο μπουκάλι με ένα μήνυμα μέσα σου. Άνοιξαν το καπάκι και ξεδίπλωσαν το χαρτί...

"Αγαπητέ άνθρωπε,

αγαπητέ ξένε που διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, θέλω να σε ευχαριστήσω και ας μην σε ξέρω για την λύτρωση που μου φέρνεις μέσα από αυτό το χαρτί. Απόψε θα είσαι εσύ ο έμπιστος φίλος μου. Αυτό που κρατάς στα χέρια σου είναι οι σκέψεις μου μια Αυγουστιάτικη νύχτα που η καρδιά μου παραλίγο να εκραγεί. Είμαι διακοπές σε ένα νησί μετά από καιρό και ξεκουράζομαι με φίλους, τριγυρνάμε, γνωρίζουμε κόσμο και περνάμε καλά. Μια μέρα εμφανίζεται μια κοπέλα. Μια ομορφία που εντυπώθηκε μέσα μου για πάντα θαρρώ. Την βλέπω παντού, όπου και αν πάμε. Τυχαίο δεν ξέρω. Σαν κάποιο κρυφό μήνυμα να μου στέλνει το σύμπαν. Σε ένα εστιατόριο που τρώγαμε εμείς εμφανίστηκε και αυτη με την συνοδεία της. Έριχνα κλεφτές ματιές και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από τα λακάκια που έκαναν τα μάγουλα της όταν χαμογελούσε και την τρομερή γαλήνη που είχαν τα μάτια της. 'Ελαμπε. Δεν είχα πια όρεξη για τροφή. Αυτή ήταν το νέκταρ και η αμβροσία. Έπρεπε να γευτώ την γλυκιά γεύση αυτών των χειλιών. Να γλύψω, να δαγκώσω και να καταπιώ αυτή την γλυκιά σάρκα.

Λίγες μέρες μετά γνωριστήκαμε σε κάποια κοινή παρέα. Την μέρα της Πανσελήνου 19 Ιουλίου. Θέε μου πόσο τυχαιρός νιώθω γι' αυτό το δώρο. Περάσαμε τα επόμενα δύο βράδια μιλώντας με ένταση και πάθος. Είχαμε κοινά, αλλά αυτό δεν ήταν το νόημα. Οι συζητήσεις ήταν τόσο μαγικές. Φλέρτ σαν φωτιά έπεφτε από τον ξάστερο ουρανό σε κάθε μας λέξη σε κάθε μας ματιά. Ήξερε πολλά πράγματα, διάβαζε ότι βιβλίο έπεφτε στα χέρια της. ήταν απλά καταπληκτική. Απορώ πως και δεν συναντήθηκαν ποτέ οι δρόμοι μας νωρίτερα. Κατάφερε να κάνει το μυαλό μου 1000 στροφές. Με τρέλαινε. Αυτή  ήταν η μία και μοναδική είμαι σίγουρος πια.

Χτες το βράδυ μετά από ένα νυχτερινό μπάνιο καθώς καθόμασταν σε στην αμμουδιά μόνοι της μίλησα για αυτά που έκαιγαν την καρδιά μου. Άνοιξα την πύλη των συναισθημάτων μου και την προσκάλεσα. Με κοίταξε με συμπάθεια και φάνηκε να κοκκινίζει. Σίγουρα τις είχαν πει πολλοί τέτοια λόγια αλλά ποτέ κανείς με τέτοιο πάθος με τέτοια ζέστη. Αν και γεμάτος ανασφάλεια και αμφιβολία όποια αντίδραση και να είδα νομίζω είναι θετική. Χωριστήκαμε με ένα απλό φιλί και μια αγκαλιά, γιατί με σταμάτησε και είπε να μην βιάζομαι. Αλλά φίλε δεν αντέχω, θέλω απλά να χαιδέψω τα καστανόξανθα μαλλιά της, να περιδιαβώ με τα δάχτυλα μου τους ώμους και τα μακρυά χέρια της. Να αγγίξω απαλά με τα χέρια μου την μέση της και να χορέψω μαζί της. Ναι να χορέψω, εγώ που ποτέ δεν ήθελα που ποτέ δεν μου άρεσε ο χορός τώρα θέλω να βρω κάθε τρόπο να εκφραστώ. Γι' αυτό τον λόγο τώρα γράφω αυτό το γράμμα το οποίο θα πετάξω στην θάλασσα με τελετουργικό τρόπο. Έχω τόσα πολλά συναισθήματα μέσα μου, μα τόσα πολλά.

Ετοιμάζομαι να την συναντήσω τώρα. Μου είπε πως θέλει να μιλήσουμε. Ακούστηκε σοβαρή μέσα μου παλεύουν η αμφιβολία και ο πόθος. Θα κάνω τα πάντα για να καταφέρω να κερδίσω μια θέση στην καρδιά της. Τα πάντα. Δεν έχω νιώσει ποτέ πριν τόσο δυνατή παρόρμιση. Το ένστικτο μου σαν πυξίδα χωρίς προσανατολισμό. Θα τα ρισκάρω όλα.

Αντίο και καλή τύχη!

Β. Κ"

Το γράμμα φαινόταν παλιό. Στην πραγματικότητα σχεδόν όλο ήταν γραμμένο στην καθαρεύουσα. Κιτρινισμένη η σελίδα. Λίγο παράξενο για να είναι ψεύτικο. Το ζευγάρι γεμάτο απορία ήθελε κατά κάποιο τρόπο να μάθει το τι έγινε μετά σε αυτή την ιστορία. Το μυστηριώδες γράμμα τους είχε ανοίξει την όρεξη για έρευνα. Το πρώτα πράγμα που σκέφτηκαν ήταν να δουν ποια χρονιά ήταν η πανσέληνος που συναντήθηκαν οι δύο νέοι του γράμματος. Όμως έμελε η αναζήτηση τους να τελειώσει όσο ξαφνικά άρχισε... η Πανσέληνος εκείνη ήταν δυστυχώς το 1940...