Αδειανό δωμάτιο. Τέσσερις τοίχοι κάποτε βαμμένοι λευκοί που τώρα έχουν μαυρίσει λίγο θαρρείς και κάποια φωτιά ζέσταινε αυτό το μέρος λίγο καιρό πριν. Πουθενά όμως εστία. Ούτε παράθυρα. Τουλάχιστον όχι αληθινά. Υπάρχει ένα παράθυρο αλλά είναι ζωγραφιστώ με νερομπογιές και παστελ. Αποχρώσεις παιδικής ηλικίας που ξεθώριασαν με τα χρόνια. Πόρτα μονάχα μια. Πίσω σου...
Βουνό. Το έδαφος μοιάζει με τσιμέντο σμιλεμένο και βαμμένο ώστε να έχει την όψη του βράχου. Νιώθω το ψέμμα στον άερα. Σύννεφα κινούντε μα στην μύτη μου ο αέρας παραμένει σταματημένος και αποπνηκτικός. Απεραντοσύνη τριγύρω μα η αίσθηση είναι ίδια με το δωμάτιο πριν. Στα βόρεια κάτω στους πρόποδες χάρτινα δέντρα βαμμένα και αυτά σαν έλατα. Πικνά και αναδύουν την ξερή μυρωδιά που βρίσκει κανείς όταν γεύεται το καινούριο του βιβλίο την πρώτη μέρα.
Ανατολή. Έρημος σε ένα μέρος όπου ο ορίζοντας και ο ουρανός δεν είναι μπλε αλλά έχει αποχρώσεις ροζ. Διάσπαρτα δέντρα. Ένα ανα ορίζοντα ανα κατεύθυνση. Δηλαδή εδώ που στέκομαι βλέπω άλλα τέσσερα σε κάθε κατεύθυνση αλλά δεν δείχνει η πυξίδα μου τίποτα. Παράξενα τα δέντρα με κορμό ελιάς αλλά κλαδιά ίσια ανεπτυγμένα στον ουρανό. Τα φύλλα τους κοντά και κιτρινοπά σχεδόν φωσφοριζέ. Περπάτησα σε αρκετούς ορίζοντες και πιστεύω ότι δεν υπάρχει πραγματικό μονοπάτι σε αυτό το τακτοποιημένο καρτεσιανό σύστημα. Η έρημος θα κερδίζει πάντα τον τίτλο της απειρότητας.
Νότος. Σίδερα παντού. Παλιά αυτοκίνητα και πάπιες. Σιωπηλές και απόμακρες, ίπτανται πέντα εκατοστά πάνω από το έδαφος. Ακίνητες δίχως μάτια. Δεν δίνουν σημασία σε τίποτα. Δεν πετούν δεν τρώνε. Μετακινούντε αργά μαρμαρωμένες χωρίς να χτυπάνε στα κουφάρια παλιών πλοίων και αεροπλάνων σε αυτό τον δαιδαλωδη λαβύρινθο με το τούβλινο πάτωμα. Τούβλα τοποθετημένα, φυτεμένα με τις τρύπες σε ένα έδαφος που δεν φαίνεται πια. Σημαίες πόνου τοποθετημένες στις γονίες του λαβυρίνθου. Η εικόνα στο πανί άηχη κραυγή. Άλλες με δάκρυα άλλες με χέρια για καλύτερη ένταση. Τίποτα δεν ακούγεται εδώ. Δεν υπάρχουν μυρωδιές επίσης. Τελευταία στροφή προς τα δεξιά και ίσια μπροστά η έξοδος.
Μπλε. Δύση μέσα σε μια ανάποδη θάλασσα. Όπου η βαρύτητα ανεβοκατεβάζει το νερό μέχρι το κεφάλι μας από πάνω προς τα κάτω χωρίς να στάζει. Χώμα υγρό και καφέ σαν του γόνιμου δάσους. Σπηλιές διάσπαρτες μέσα στο νερό πάνω μας αυτόνομες και δύσκολο να σκαρφαλώσει κανείς. Ψάρια πουθενά, φύκια πουθενά. Απέραντος υγρός ουρανός σε μια γη που δεν ποτίστηκε ακόμα αρκετά και δεν φύτρωσε ζωή από τα υλικά της. Σύντομα υποθέτω. Περπατάμε αμίλητοι προς τον επόμενο ορίζοντα και όταν τον πλησιάζουμε γίνεται πιο φωτεινός και όλα αρχίζουν να χάνονται μέσα στο ενοχλητικό αστραυτερό λευκό της πύρινης σφαίρας. Φτάνουμε στην τρύπα που φωτίζει τα πάντα και πηδάμε μέσα δίχως δεύτερη σκέψη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου