Man in Pain

Γύρισε μόνος του και αυτό το βράδυ. Άλλη μια νύχτα χωρίς ουσιαστικό νόημα. Μπύρες, ποτά, μουσική. Υποτιθέμενη χαρά. Άνθρωποι τριγύρω, απόμακροι, μοιάζουν τόσο ρηχοί, συζητώντας ξανά και ξανά τα ίδια εγωκεντρικά βαρετά πράγματα. Μικροπροβλήματα που από την υπερ ανάλυση χάνουν κάθε δίδαγμα που μπορεί να είχαν. Δεν υπάρχει σύνδεση, δεν υπάρχει επικοινωνία.  Ένας ατέρμων κύκλος προσπάθειας και πίκρας. Στο ένα χέρι η αναζήτηση συντροφιάς και στο άλλο στιβαγμένες αποτυχημένες απόπειρες.

Μπήκε ξανά σιγά σιγά στο αποπνικτικό δωμάτιο των παιδικών του χρόνων. 3μ x 2μ. Ένα μεγάλο κουτί, ένα τσιμεντένιο φέρετρο, γεμάτο όμως με βιβλία, επιτραπέζια και αγαλματάκια άλλων πολιτισμών. Ταξίδευε ο νους του συχνά στα μέρη που δεν μπορούσε ακόμα να πάει. Μια συλλογή σπαθιών να θυμίζει την δίκοπη τέχνη των παλαιών ανθρώπων. Να θυμίζει κάποιες ξεχασμένες αξίες που πάσχιζε να μην χάσει σε αυτόν τον νέο κόσμο.

Έκατσε στο μικρό του γραφείο και άνοιξε την οθόνη του Η/Υ. Άνοιξε το Blog του, όπου γράφει κάποιες από τις χιλιάδες σκέψεις του και χάθηκε σε εικόνες τόσο διαφορετικές από το περιβάλλον του. Πολλοί δεν πιστεύουν στην έμφυτη ικανότητα του για φαντασία σε αυτή την ηλικία. Ήταν μεγάλος πια. Κρυφά λένε ότι παίρνει κάποιο ναρκωτικό και αναρωτιούνται γιατί να συμπεριφέρεται έτσι παράξενα ώρες ώρες. Αλλά έχουν ξεχάσει οι άνθρωποι πως είναι να είσαι πραγματικά ελεύθερος και ο κόσμος να φαντάζει νέος. Ο πειραματισμός να είναι επιλογή και η ελευθερία να δαμάζει και να καλπάζει σε κάθε έκφραση ζωής. Ήχοι, εικόνες να είναι ερεθίσματα κάθε στιγμή, παντού.

Απλά οι κερέες τους αποσυντονίστηκαν και ξέχασαν να ζούν. Ξεθωριάζουν σιγά σιγά οι σκιες τους και τα παραμύθια φαντάζουν πια πολύ αθώα και ξένα. Χωρίς δημιουργικότητα, σε μια ζωή γεμάτη θάνατο, χωρίς αναγέννηση, σε μια ζωή γεμάτη λήθη.

Σκοτάδι και αυγή τα χρώματα του, απλώνει αργά και απαλά σαν χάδια στον καμβά του. Ονειρεύεται εκείνη που κρατάει το μυστικό για το άλλο το μισό. Αυτό που λείπει, ίσως γι΄αυτό και η λύπη. Μορφάζει από πόνο πριν ο ύπνος τον πάρει, γίνεται μικρός και χάνεται στο μαξιλάρι. Παίζει πια παρέα με τον φίλο του Μορφέα, πλάθει όνειρα, γεύεται τα σύννεφα και μοιράζει ότι έχει απομείνει μέσα του σε όποιον βρει μπροστά του. Μέσα από το κενό και μέσα από το τίποτα γεμίζει ξανά η καρδιά του.

Παράξενος ο δρόμος των αντιθέσεων μα τόσο τόσο αληθινός.

Το μήνυμα

Καλοκαίρι σε κάποια καυτή αμμουδιά ενός ελληνικού νησιού. Μια όμορφη ξεκούραστη μέρα για όλους με μπάνια και καλή παρέα. Η ώρα είχε περάσει και η φωτιά κόντευε να σβήσει ο ήλιος θα ανέτειλε σε λίγο. Όλοι ετοιμαζόντας να φύγουν, ένα ζευγάρι αποφάσισε να κάτσει και να δει την ανατολή της νέας μέρας. Λίγα εκατοστά από εκεί που έκατσαν, πριν ο ήλιος φανεί, κάτι φάνηκε να εξέχει από την άμμο. Ένας από τους δυο πήγε και το μάζεψε. Ήταν ένα γυάλινο μπουκάλι με ένα μήνυμα μέσα σου. Άνοιξαν το καπάκι και ξεδίπλωσαν το χαρτί...

"Αγαπητέ άνθρωπε,

αγαπητέ ξένε που διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, θέλω να σε ευχαριστήσω και ας μην σε ξέρω για την λύτρωση που μου φέρνεις μέσα από αυτό το χαρτί. Απόψε θα είσαι εσύ ο έμπιστος φίλος μου. Αυτό που κρατάς στα χέρια σου είναι οι σκέψεις μου μια Αυγουστιάτικη νύχτα που η καρδιά μου παραλίγο να εκραγεί. Είμαι διακοπές σε ένα νησί μετά από καιρό και ξεκουράζομαι με φίλους, τριγυρνάμε, γνωρίζουμε κόσμο και περνάμε καλά. Μια μέρα εμφανίζεται μια κοπέλα. Μια ομορφία που εντυπώθηκε μέσα μου για πάντα θαρρώ. Την βλέπω παντού, όπου και αν πάμε. Τυχαίο δεν ξέρω. Σαν κάποιο κρυφό μήνυμα να μου στέλνει το σύμπαν. Σε ένα εστιατόριο που τρώγαμε εμείς εμφανίστηκε και αυτη με την συνοδεία της. Έριχνα κλεφτές ματιές και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από τα λακάκια που έκαναν τα μάγουλα της όταν χαμογελούσε και την τρομερή γαλήνη που είχαν τα μάτια της. 'Ελαμπε. Δεν είχα πια όρεξη για τροφή. Αυτή ήταν το νέκταρ και η αμβροσία. Έπρεπε να γευτώ την γλυκιά γεύση αυτών των χειλιών. Να γλύψω, να δαγκώσω και να καταπιώ αυτή την γλυκιά σάρκα.

Λίγες μέρες μετά γνωριστήκαμε σε κάποια κοινή παρέα. Την μέρα της Πανσελήνου 19 Ιουλίου. Θέε μου πόσο τυχαιρός νιώθω γι' αυτό το δώρο. Περάσαμε τα επόμενα δύο βράδια μιλώντας με ένταση και πάθος. Είχαμε κοινά, αλλά αυτό δεν ήταν το νόημα. Οι συζητήσεις ήταν τόσο μαγικές. Φλέρτ σαν φωτιά έπεφτε από τον ξάστερο ουρανό σε κάθε μας λέξη σε κάθε μας ματιά. Ήξερε πολλά πράγματα, διάβαζε ότι βιβλίο έπεφτε στα χέρια της. ήταν απλά καταπληκτική. Απορώ πως και δεν συναντήθηκαν ποτέ οι δρόμοι μας νωρίτερα. Κατάφερε να κάνει το μυαλό μου 1000 στροφές. Με τρέλαινε. Αυτή  ήταν η μία και μοναδική είμαι σίγουρος πια.

Χτες το βράδυ μετά από ένα νυχτερινό μπάνιο καθώς καθόμασταν σε στην αμμουδιά μόνοι της μίλησα για αυτά που έκαιγαν την καρδιά μου. Άνοιξα την πύλη των συναισθημάτων μου και την προσκάλεσα. Με κοίταξε με συμπάθεια και φάνηκε να κοκκινίζει. Σίγουρα τις είχαν πει πολλοί τέτοια λόγια αλλά ποτέ κανείς με τέτοιο πάθος με τέτοια ζέστη. Αν και γεμάτος ανασφάλεια και αμφιβολία όποια αντίδραση και να είδα νομίζω είναι θετική. Χωριστήκαμε με ένα απλό φιλί και μια αγκαλιά, γιατί με σταμάτησε και είπε να μην βιάζομαι. Αλλά φίλε δεν αντέχω, θέλω απλά να χαιδέψω τα καστανόξανθα μαλλιά της, να περιδιαβώ με τα δάχτυλα μου τους ώμους και τα μακρυά χέρια της. Να αγγίξω απαλά με τα χέρια μου την μέση της και να χορέψω μαζί της. Ναι να χορέψω, εγώ που ποτέ δεν ήθελα που ποτέ δεν μου άρεσε ο χορός τώρα θέλω να βρω κάθε τρόπο να εκφραστώ. Γι' αυτό τον λόγο τώρα γράφω αυτό το γράμμα το οποίο θα πετάξω στην θάλασσα με τελετουργικό τρόπο. Έχω τόσα πολλά συναισθήματα μέσα μου, μα τόσα πολλά.

Ετοιμάζομαι να την συναντήσω τώρα. Μου είπε πως θέλει να μιλήσουμε. Ακούστηκε σοβαρή μέσα μου παλεύουν η αμφιβολία και ο πόθος. Θα κάνω τα πάντα για να καταφέρω να κερδίσω μια θέση στην καρδιά της. Τα πάντα. Δεν έχω νιώσει ποτέ πριν τόσο δυνατή παρόρμιση. Το ένστικτο μου σαν πυξίδα χωρίς προσανατολισμό. Θα τα ρισκάρω όλα.

Αντίο και καλή τύχη!

Β. Κ"

Το γράμμα φαινόταν παλιό. Στην πραγματικότητα σχεδόν όλο ήταν γραμμένο στην καθαρεύουσα. Κιτρινισμένη η σελίδα. Λίγο παράξενο για να είναι ψεύτικο. Το ζευγάρι γεμάτο απορία ήθελε κατά κάποιο τρόπο να μάθει το τι έγινε μετά σε αυτή την ιστορία. Το μυστηριώδες γράμμα τους είχε ανοίξει την όρεξη για έρευνα. Το πρώτα πράγμα που σκέφτηκαν ήταν να δουν ποια χρονιά ήταν η πανσέληνος που συναντήθηκαν οι δύο νέοι του γράμματος. Όμως έμελε η αναζήτηση τους να τελειώσει όσο ξαφνικά άρχισε... η Πανσέληνος εκείνη ήταν δυστυχώς το 1940...

Soul Seeker

Eyes are the mirror of the soul, so they say...

Once I had the privilege to meet the son of Varg. Golden eyed, tall and dark haired. Young but also wise. Aged by experience unmatched with his time on earth. His piercing gaze and his deep voice full of power. Passing the heart and reaching the soul. He know the secrets hidden but never spoke of them. He can attune to the emotions of the moment. Can drive every difficult situation to a safe harbour but also can ride your life like a chariot in the wilds, rushing you to explore the new. The observer with the ability to restore the balance. 

He is a visitor on critical times. At good times he disappears. They say there is a prophecy on him by some blind elder but no one really knows who he is. Intimidating his appearance is but have no fear. Surrender and you will granted everything. Resist and loose "Eden" again. As the universe so does he work like polar opposites. A pendulum guided by the internal flame of life. 

His example lives and guides those who do not believe in Gods, for he is no god but merely a shadow of our own existence. An image of wisdom and mortal strength. Lucky will be those who meet him and like a friend they greet him.

For he is none, for he is many, a faceless soul with a mirror face...

Ο κώδικας των Σιθ

"Peace is a lie, there is only passion.

Through passion, I gain strength.

Through strength, I gain power.

Through power, I gain victory.

Through victory, my chains are broken.

The Force shall free me."

Μπορεί να γνωρίζουμε τους Sith σαν κακά όντα στη σειρά Star Wars αλλά ο κώδικας τους στον δικό μας κόσμο είναι πιο ρεαλιστικός παρά ποτέ.

Η ειρήνη είναι ένα ψέμα σε ένα κόσμο που η καθημερινή του κατάσταση είναι ένας αγώνας για επιβίωση και ένας αόρατος οικονομικός πόλεμος που έχει αγκαλίασει τον πλανήτη τα τελευταία 100 χρόνια. Το πάθος μας για ζωή είναι το πρώτο και πραγματικό πάθος κάθε ανθρώπου.

Το πάθος λειτουργεί σαν καύσιμο και μας δίνει δύναμη να συνεχίζουμε και να προσπαθούμε μέρα και νύχτα για να έχουμε καλύτερη ζωή.

Μαζί με τις αποτυχίες αυτής της προσπάθειας έρχονται και οι επιτυχίες που μας ανεβάζουν και καθρεφτίζουν το τι είμαστε και τι μας αξίζει.

Μέσα από όλη αυτή την διαδικασία μαθαίνουμε τα όρια μας. Όρια που μπορούν να μεγαλώσουν και να μικρύνουν. Η επέκταση των ορίων σπάει τους περιορισμούς μας και μας οδηγεί στην ελευθερία!

Εσωτερικά Ταξίδια - Μέρος 1ο

Αδειανό δωμάτιο. Τέσσερις τοίχοι κάποτε βαμμένοι λευκοί που τώρα έχουν μαυρίσει λίγο θαρρείς και κάποια φωτιά ζέσταινε αυτό το μέρος λίγο καιρό πριν. Πουθενά όμως εστία. Ούτε παράθυρα. Τουλάχιστον όχι αληθινά. Υπάρχει ένα παράθυρο αλλά είναι ζωγραφιστώ με νερομπογιές και παστελ. Αποχρώσεις παιδικής ηλικίας που ξεθώριασαν με τα χρόνια. Πόρτα μονάχα μια. Πίσω σου...

Βουνό.  Το έδαφος μοιάζει με τσιμέντο σμιλεμένο και βαμμένο ώστε να έχει την όψη του βράχου. Νιώθω το ψέμμα στον άερα. Σύννεφα κινούντε μα στην μύτη μου ο αέρας παραμένει σταματημένος και αποπνηκτικός. Απεραντοσύνη τριγύρω μα η αίσθηση είναι ίδια με το δωμάτιο πριν. Στα βόρεια κάτω στους πρόποδες χάρτινα δέντρα βαμμένα και αυτά σαν έλατα. Πικνά και αναδύουν την ξερή μυρωδιά που βρίσκει κανείς όταν γεύεται το καινούριο του βιβλίο την πρώτη μέρα.

Ανατολή. Έρημος σε ένα μέρος όπου ο ορίζοντας και ο ουρανός δεν είναι μπλε αλλά έχει αποχρώσεις ροζ. Διάσπαρτα δέντρα. Ένα ανα ορίζοντα ανα κατεύθυνση. Δηλαδή εδώ που στέκομαι βλέπω άλλα τέσσερα σε κάθε κατεύθυνση αλλά δεν δείχνει η πυξίδα μου τίποτα. Παράξενα τα δέντρα με κορμό ελιάς αλλά κλαδιά ίσια ανεπτυγμένα στον ουρανό. Τα φύλλα τους κοντά και κιτρινοπά σχεδόν φωσφοριζέ. Περπάτησα σε αρκετούς ορίζοντες και πιστεύω ότι δεν υπάρχει πραγματικό μονοπάτι σε αυτό το τακτοποιημένο καρτεσιανό σύστημα. Η έρημος θα κερδίζει πάντα τον τίτλο της απειρότητας.

Νότος. Σίδερα παντού. Παλιά αυτοκίνητα και πάπιες. Σιωπηλές και απόμακρες, ίπτανται πέντα εκατοστά πάνω από το έδαφος. Ακίνητες δίχως μάτια. Δεν δίνουν σημασία σε τίποτα. Δεν πετούν δεν τρώνε. Μετακινούντε αργά μαρμαρωμένες χωρίς να χτυπάνε στα κουφάρια παλιών πλοίων και αεροπλάνων σε αυτό τον δαιδαλωδη λαβύρινθο με το τούβλινο πάτωμα. Τούβλα τοποθετημένα, φυτεμένα με τις τρύπες σε ένα έδαφος που δεν φαίνεται πια.  Σημαίες πόνου τοποθετημένες στις γονίες του λαβυρίνθου. Η εικόνα στο πανί άηχη κραυγή. Άλλες με δάκρυα άλλες με χέρια για καλύτερη ένταση. Τίποτα δεν ακούγεται εδώ. Δεν υπάρχουν μυρωδιές επίσης. Τελευταία στροφή προς τα δεξιά και ίσια μπροστά η έξοδος.

Μπλε. Δύση μέσα σε μια ανάποδη θάλασσα. Όπου η βαρύτητα ανεβοκατεβάζει το νερό μέχρι το κεφάλι μας από πάνω προς τα κάτω χωρίς να στάζει. Χώμα υγρό και καφέ σαν του γόνιμου δάσους. Σπηλιές διάσπαρτες μέσα στο νερό πάνω μας αυτόνομες και δύσκολο να σκαρφαλώσει κανείς. Ψάρια πουθενά, φύκια πουθενά. Απέραντος υγρός ουρανός σε μια γη που δεν ποτίστηκε ακόμα αρκετά και δεν φύτρωσε ζωή από τα υλικά της. Σύντομα υποθέτω. Περπατάμε αμίλητοι προς τον επόμενο ορίζοντα και όταν τον πλησιάζουμε γίνεται πιο φωτεινός και όλα αρχίζουν να χάνονται μέσα στο ενοχλητικό αστραυτερό λευκό της πύρινης σφαίρας. Φτάνουμε στην τρύπα που φωτίζει τα πάντα και πηδάμε μέσα δίχως δεύτερη σκέψη.

Εσώτερος Ήλιος

Καλοκαιρινή Νύχτα

Ζεστές καρδιές σε ένα κρύο καλοκαίρι. 

Κάτσαμε παρέα στο γνωστό μπαρ και οι ματιές μας έκρυβαν αυτό που πραγματικά θέλαμε και αναζητούσαμε καιρό τώρα. Μιλήσαμε λίγο για τον καιρό και είπαμε χαζομάρες. Σε φλέρταρα, μια από τις σπάνιες φορές που το κάνω, μα εσύ δεν αντέδρασες. Θεώρησες ότι αστειευόμουν. Μα ξέρεις πως η δύναμη μου είναι να μιλάω μέσα απο την καρδιά. Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Ο λόγος μου κυλάει στις φλέβες και φτάνει τα σκοτεινά σου σημεία. Ήξερα ότι ήσουν θλιμμένη και είχες πολλά στο κεφάλι σου αν και ήθελες να φαίνεσαι ανέμελη. Μα εγώ πάντα ξέρω, πάντα νιώθω και διαισθάνομαι το βάθος των συναισθημάτων σου. Από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα είδα μια μοναδικότητα πάνω σου. Ποτέ δεν το παραδέχτηκες και δεν πειράζει.

Αλλάξαμε συζήτηση, ήρθαν και τα παιδιά. Χορέψαμε σε λατινικούς ρυθμούς και σε παρακμιακά 90s. Αφεθήκαμε στον ρυθμό της στιγμής και όταν η αυλέα άρχισε να πέφτει περπατήσαμε μέχρι το ποτάμι συζητώντας για αυτά που αφήσαμε πριν. 

Σε αγκάλιασα και σε ένιωσα να τρέμεις καθώς μου έλεγες πως θα ήθελες κάποια πράγματα να είναι. Γκρίνιαζες για τις φίλες σου και καταράστηκες την μοναξιά. Γρήγορα όμως επέστρεψε η λογική μέσα σου και μου είπες να διαγράψω όσα είπες, είχες υποχρεώσεις και τα όνειρα που κάποιες φορές αντί για κίνητρο γίνονται βάρος. Σου είπα την θεωρία της Αυγής και σε πότησα ελπίδα. Ήσουν αλλού. Την πιο ακατάλληλη στιγμή προσπάθησα να σε φιλήσω και γύρισες το κεφάλι σου. Χαμογέλασες μηχανικά αλλά στα μάτια σου είδα πως δεν ήσουν παρόν. Κάπου μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος μάλλον. Λάθος μου. Έπρεπε να ξέρω αλλά έπρεπε επίσης να δοκιμάσω να σε τραβήξω σε μια δίνη συναισθημάτων που θα μπορούσε να φέρει μια παράξενη ισορροπία. Αν όχι, τότε σίγουρα θα μπορούσε να γεμήσει λίγο τις συναισθηματικές μας μπαταρίες. Σεβάστηκα την στάση σου και συνεχίσαμε την συζήτηση. 

Κάποια στιγμή κατάλαβες τι πήγαινα να κάνω και προσπάθησες λίγο να επαναφέρεις τα πράγματα σε ομαλά επίπεδα αλλά ο συγχρονισμός είχε χαθεί. Περπατήσαμε κάνοντας κύκλους σε μια πόλη που δεν είναι ξύπνια ποτέ, μονάχα ονειροπολεί όλη μέρα στα 1000 τις χρώματα. Σε άφησα στην γωνία να πάρεις ταξί για το σπίτι, ένιωθα άδειος, εξαντλημένος. Προσπάθησα να ποντάρω την τελευταία ρανίδα όρεξης και ενέργειας εκείνη την νύχτα. Έπρεπε να επιστρέψω στο δωμάτιο μου. Δεν ήθελες να φύγω γιατί άργησες μα κατάλαβες ποιο ήταν το νόημα απ' όλα αυτά. Σε καλημέρισα ευγενικά και είπαμε το κλασσικό "θα τα πούμε". Το πότε δεν το ορίσαμε και ίσως καλύτερα έτσι. 

Κρύο καλοκαίρι, Ζεστές Καρδιές, όμως η μια χώρια από την άλλη...

Παρακολουθώντας την Αγάπη

Τι είναι αγάπη; Έχουν αναρωτηθεί όλοι σε κάποια φάση της ζωής τους. Ίσως περισσότερο όταν ήταν μικροί απ' ότι όταν μεγάλωσαν. Όλοι μπορούν να δώσουν έναν δικό τους ορισμό είτε να σου πουν ότι αγάπη υπάρχει, ότι τη μισούν ή ότι είναι ένα ψέμα.

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν έχει νόημα αν δεν έχεις ζήσει αυτή την εμπειρία και αν δεν έχεις φτιάξει μόνος σου τον ορισμό της.

Για μερικούς από εμάς η αγάπη είναι ένα χρώμα με πολλές αποχρώσεις. Φιλικές, ερωτικές, ανάμικτες, οικογενειακές και άλλοι συνδιασμοί είναι πιθανοί με τη δική τους ένταση ο κάθε ένας. Άλλοι ξεθωριάζουν νωρίς, άλλοι ίσως κρατήσουν και για πάντα. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει. Γι΄αυτό θαύμασε και εκτίμησε αυτό το αριστούργημα της φυσικής τέχνης σήμερα και απόψε. Γιατί ακόμα και η αυγή είναι μπορεί να το ξεθωριάσει.

Αλλά ας βουτίξουμε και λίγο πιο βαθιά...

Ήταν άλλο ένα βαρετό βράδυ όταν σε είδα ξανά στο ίδιο μέρος που αποπειράθηκα να σε γνωρίσω αλλά η προσπάθεια μου απέτυχε τότε. Όμως μάθε τόσο τα κύματα της μοίρας σε βγάζουν στην επιφάνεια και τα κάρβουνα μου ποτέ δεν σβήνουν. Το πρόσωπο σου τόσο γνώριμα ψυχρό ώρες ώρες.

Αλλά όταν ο μύες των χειλιών σου συσπώνται και σκάνε το χαμόγελο, κύματα ευχαρίστησης φτάχνουν μέχρι και στα δικά μου λιμάνια. Παράξενο, μα πόσο παράξενο να μην τολμάω να έρθω πιο κοντά στη ζεστασία σου. Δειλιάζω γιατί ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι ποθώ κάτι τόσο απλό τόσο πολύ. Στέκω μαγεμένος. Ρίχνω κλεφτές ματιές και δεν θέλω να με δεις. Ντύνομαι τις σκιες. Η αγάπη μπορεί να γεννηθεί και από τον φόβο. Δεν έσκασε ακόμα το μπουμπούκι του ερωτισμού. Φαίνεται άχρηστο τώρα που απλά θέλω να επεξεργαστώ με κάθε αίσθηση την μορφή σου. Να αγγίξω το δέρμα στα μάγουλα σου, να μυρίσω τα μαλλιά σου και να καθρεφτιστώ στα γενναία μάτια σου.

Περπατάς ανέμελα και ανεβαίνεις τα βουνά όταν εγώ ξεκουράζομαι. Δεν υπάρχει συγχρονισμός. Αλλά ποτέ δεν θα μάθεις πόσο σε πόθησα. Να βρω ένα έρισμα να είμαι κοντά. Συνήθησα σαν μοναχικός λύκος να παραμονεύω. Δεν δαγκώνω αλλά εσύ δεν το ξέρεις. Κρίνεις με ότι βλέπεις. Και αυτό που βλέπεις είναι απλά μια προβιά,  μια φορεσιά. Ίσως τις νύχτες με πανσέληνο να γίνομαι άνθρωπος και να αφήνομαι στην πίεση του φεγγαριού, να καθοδηγήσει τα βήματα μου στην πόλη των ανθρώπων...