Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Γκόθικ

Μια νύχτα με φεγγάρι που το σκοτάδι είναι βαρύ
θα γύρω το κεφάλι μου τα μάτια μου θα κλείσω
και ότι είχε πια αξία στη γη θα παρατήσω

Μαύροι Άγγελοι θα σαβανώσουν το κορμί μου
ένα κουφάρι άλλοτε της νιότης μου καμάρι
τώρα πια ένα υποφερτό τίποτα...

Καθώς η ψυχή μου θα πετά πίσω μου θα αφήσω μια ματιά
ένα δάκρυ θλιβερό γι' αυτούς που αγάπησα και γι' αυτούς που αγαπώ
σε όσους είχα ακόμα κάτι να τους πω

Πέτρινοι Άγγελοι το μνήμα μου θα φρουρούν
να φοβίζουν τις νύχτες αυτούς που θα τολμούν
την γαλήνη να μου κλέβουν

Και κάπως έτσι τις αιωνιότητας η χώρα μοιάζει
μα μην είσαι αφελής μην σε τρομάζει
δεν έχεις ότι είχες δεν πειράζει

Ας ειν' ο θάνατος γλυκός μονάχα γι αυτούς που ζήσαν
για τους άλλους είναι απλά μια τιμωρία κερδίσαν

2 σχόλια:

Imizael είπε...

νικο μου στην κατασταση μου αν διαβαζω τετοια ποιηματα θα ποιδηχτω απ το παραθυρο! πολυ ψυχοπλακωμα ρε παιδι μου!

Wolfsoul είπε...

Πειραματίζομαι... :P