Η συνείδηση είναι μια ποιότητα του νου, αλλά όχι η ολότητα του νου, που μπορεί να είναι ταυτόχρονα τόσο συνειδητός όσο και ασυνείδητος. Ο νους από τη φύση του είναι όργανο διπολικότητας ( υποκείμενο-αντικείμενο). Θα είναι πάντα συνείδηση κάποιου πράγματος και θα υπάρχει πάντα κάποιος που είναι συνειδητός.
Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια ζει κανείς πάνω σε αυτή την Γη. Σημασία έχει το πόσο πολύ κάποιος επιδιώκει να μάθει την αλήθεια για τον εαυτό του, την ίδια του την ύπαρξη. Αλλά στο κάτω κάτω τι είναι αυτή η πολυπόθητη αλήθεια? Πότε αποκτά νόημα, πότε ουσία. Κανείς λένε ότι δεν ξέρει. Μήπως όμως αυτός που γνωρίζει δεν θέλει να πει?
Όλη μου την ζωή μέχρι τώρα μια φλόγα έκαιγε μες την ψυχή μου και μ' έσπρωχνε να αναζητήσω το "πώς" και το "γιατί". Άλλοτε μέσα από την φιλοσοφία άλλοτε μέσα από τους στίχους. Όμορφος κάθε δρόμος. Μα κάποτε όλα τα ωραία τελειώνουν. Ίσως για να αρχίσουν νέα ωραία. Και τι είναι το ωραίο χωρίς την ασχήμια, αναρωτήθηκα κάποτε!? Γιατί υπάρχει αυτός ο ατέλειωτος δυισμός στα πάντα μέσα? Στο τέλος η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα μου αποκαλύφθηκε. Η απατηλή φύση μας, η πραγματική φύση του κόσμου στον οποίο ζούμε, και ναι αυτόν λέω που αντέχουμε.
Βλέπεις αγαπητέ αναγνώστη. Μόνο όταν κανείς ισορροπήσει μεταξύ τρέλας και λογικής μπορεί να δει και με τα δυο του μάτια την αλήθεια. Αυτή την ολότητα...
Αλήθεια λοιπόν είναι τα πάντα. Όπως εμείς είμαστε τα πάντα. Είμαι ο κλέφτης, ο φιλόσοφος, το κάθαρμα κι ο Άγιος. Μαζί ταυτόχρονα. Αλλά εσύ μπορείς μόνο την μια μου πλευρά να δεις. Όχι δεν φτες! Απλά δεν μπορείς. Είμαστε περιστρεφόμενοι δερβίσηδες όλοι μας. Ψεύτες και Ειλικρινείς. Και θα έρθει μια μέρα θα δεις ότι όλοι οι διαχωρισμοί μας έχουνε μόνο πρόσκαιρο νόημα. Μιας και όλοι θα πεθάνουμε. Αλλά ούτε αυτό είναι απόλυτο γιατί τα σωματίδια μας κάτι άλλο θα γίνουν. Ένα φυτό μια μέλισσα, μια αγελάδα ίσως ακόμα και ένας άλλος άνθρωπος που θα κουβαλήσει αυτός τον σταυρό μας. Την μνήμη μας από φως και νερό. Ξέρεις υποθέτω πως το φως διαστρεβλώνεται μες την θολή υφή του νερού. Και είμαστε κι εμείς νερό. κοντά 75% από αυτό της βροχής. Το υλικό της διαφυγής. Βρες την αλήθεια την υποκειμενική κι αυτή θα γίνει μια και πραγματική. Όσα λέω κι όσα γράφω ποτέ θε να τα ξεπεράσω. Τώρα που φωτιστικά που ... κάηκα από αυτό τον ήλιο τον λαμπρό σαν να μουν κάποτε κι εγώ ένας άλλος Ίκαρος....
Αναρωτιέμαι πια μούσα υβριδική μου δίνει τούτη την στιγμή αυτή την ανάμνηση την θολή που και φιλοσοφία είναι μα και ποίηση ακριβή...οπότε μάλλον γι' αυτό πρέπει να αποφασίσεις ΕΣΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου