Οι άνθρωποι είναι χωνιά

Οι άνθρωποι είναι χωνιά. Διαφορετικού διαμετρήματος και πεταμένα μέσα στο ποτάμι της ζωής. Όπως το χωνί φιλτράρει υλικά φερμένα έτσι κι ο άνθρωπος φιλτράρει τις εμπειρίες και τα ερεθίσματα που η ζωή του δίνει. Ανάλογα με το χωνί ανάλογη και η ποσότητα από το νερό που περνά και ανάλογα με την ποιότητα του φίλτρου του ο κάθε άνθρωπος κρατά ότι χρειάζεται. Τα υπόλοιπα περνούν. Βέβαια πάντα υπάρχει νερό σε αυτό το ποτάμι που δεν θα περάσει ποτέ μέσα από το προσωπικό μας χωνί.

Οπότε τι επιλογές έχουμε εμείς οι άνθρωποι? Να μείνουμε ίδιοι, ακίνητα χωνιά στο ίδιο σημείο? Να κυλήσουμε μαζί με το νερό άρα και να αλλάξουμε λίγο νερά και παραστάσεις? Μήπως όμως το ποτάμι είναι πάντα το ίδιο απλά όταν βρέχει φέρνει περισσότερα υλικά? Κι αν βγούμε στην θάλασσα? Με τόσα πολλά ρεύματα και τόση απεραντοσύνη τι θα πρέπει να κάνουμε τότε? Να αλλάξουμε το διαμέτρημα μας για να προσαρμοστούμε? Ή απλά να βουλιάξουμε σε βαθύτερα ρεύματα? Ποιος ξέρει?

Πάντως μόνο ένα είναι σίγουρο ότι η ζωή κυλά και δεν περιμένει.

Οι Κανόνες του Νίκου

"Ανθρώπους που δεν πίνουν μην τους εμπιστεύεσαι ποτέ.Σημαίνει ότι κρύβουν πολλά."

"Πάντα υπάρχει τόσες λύσεις όσα και τα προβλήματα. Άπειρες."

"Αν θες να πας δεξιά, στρίψε αριστερά." & "Αν θες να πας πίσω, πάνε μπροστά."

"Για σχέσεις προτιμώ ανθρώπους που έχουν κάνει τις βλακείες τους. Γιατί είναι πολύ πιθανό να ήρθε η ώρα τους να σοβαρέψουν. Ενώ οι "σεμνοί" και πάντα υπό έλεγχο άνθρωποι είναι σίγουρο ότι κάποτε θα κάνουν τις βλακείες που δεν έχουν κάνει ακόμα."

"Αν θες να αγαπήσεις τους ανθρώπους να είσαι έτοιμος μια μέρα να τους μισήσεις κιόλας."

"Αν δεν είσαι έτοιμος να πεθάνεις, μην περιμένεις και να ζήσεις."

"Κάθε επιτυχία, θέλει και μια θυσία."

"Για να βρει κανείς την αλήθεια υπάρχει ένας και μοναδικός τρόπος. Αλλά αυτός οδηγεί στην τρέλα."

"Τα πάντα είναι σε ζευγάρια για να υπάρχει κίνηση και ισορροπία. Τίποτα δεν είναι απόλυτο αλλά υπάρχει η ανάγκη για συγκεκριμένες έννοιες. Τα πάντα είναι σχετικά."

Νίκος Βασιλειάδης - 2010

Απόλυτη Συνειδητότητα

Η συνείδηση είναι μια ποιότητα του νου, αλλά όχι η ολότητα του νου, που μπορεί να είναι ταυτόχρονα τόσο συνειδητός όσο και ασυνείδητος. Ο νους από τη φύση του είναι όργανο διπολικότητας ( υποκείμενο-αντικείμενο). Θα είναι πάντα συνείδηση κάποιου πράγματος και θα υπάρχει πάντα κάποιος που είναι συνειδητός.

Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια ζει κανείς πάνω σε αυτή την Γη. Σημασία έχει το πόσο πολύ κάποιος επιδιώκει να μάθει την αλήθεια για τον εαυτό του, την ίδια του την ύπαρξη. Αλλά στο κάτω κάτω τι είναι αυτή η πολυπόθητη αλήθεια? Πότε αποκτά νόημα, πότε ουσία. Κανείς λένε ότι δεν ξέρει. Μήπως όμως αυτός που γνωρίζει δεν θέλει να πει?

Όλη μου την ζωή μέχρι τώρα μια φλόγα έκαιγε μες την ψυχή μου και μ' έσπρωχνε να αναζητήσω το "πώς" και το "γιατί". Άλλοτε μέσα από την φιλοσοφία άλλοτε μέσα από τους στίχους. Όμορφος κάθε δρόμος. Μα κάποτε όλα τα ωραία τελειώνουν. Ίσως για να αρχίσουν νέα ωραία. Και τι είναι το ωραίο χωρίς την ασχήμια, αναρωτήθηκα κάποτε!? Γιατί υπάρχει αυτός ο ατέλειωτος δυισμός στα πάντα μέσα? Στο τέλος η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα μου αποκαλύφθηκε. Η απατηλή φύση μας, η πραγματική φύση του κόσμου στον οποίο ζούμε, και ναι αυτόν λέω που αντέχουμε.

Βλέπεις αγαπητέ αναγνώστη. Μόνο όταν κανείς ισορροπήσει μεταξύ τρέλας και λογικής μπορεί να δει και με τα δυο του μάτια την αλήθεια. Αυτή την ολότητα...

Αλήθεια λοιπόν είναι τα πάντα. Όπως εμείς είμαστε τα πάντα. Είμαι ο κλέφτης, ο φιλόσοφος, το κάθαρμα κι ο Άγιος. Μαζί ταυτόχρονα. Αλλά εσύ μπορείς μόνο την μια μου πλευρά να δεις. Όχι δεν φτες! Απλά δεν μπορείς. Είμαστε περιστρεφόμενοι δερβίσηδες όλοι μας. Ψεύτες και Ειλικρινείς. Και θα έρθει μια μέρα θα δεις ότι όλοι οι διαχωρισμοί μας έχουνε μόνο πρόσκαιρο νόημα. Μιας και όλοι θα πεθάνουμε. Αλλά ούτε αυτό είναι απόλυτο γιατί τα σωματίδια μας κάτι άλλο θα γίνουν. Ένα φυτό μια μέλισσα, μια αγελάδα ίσως ακόμα και ένας άλλος άνθρωπος που θα κουβαλήσει αυτός τον σταυρό μας. Την μνήμη μας από φως και νερό. Ξέρεις υποθέτω πως το φως διαστρεβλώνεται μες την θολή υφή του νερού. Και είμαστε κι εμείς νερό. κοντά 75% από αυτό της βροχής. Το υλικό της διαφυγής. Βρες την αλήθεια την υποκειμενική κι αυτή θα γίνει μια και πραγματική. Όσα λέω κι όσα γράφω ποτέ θε να τα ξεπεράσω. Τώρα που φωτιστικά που ... κάηκα από αυτό τον ήλιο τον λαμπρό σαν να μουν κάποτε κι εγώ ένας άλλος Ίκαρος....


Αναρωτιέμαι πια μούσα υβριδική μου δίνει τούτη την στιγμή αυτή την ανάμνηση την θολή που και φιλοσοφία είναι μα και ποίηση ακριβή...οπότε μάλλον γι' αυτό πρέπει να αποφασίσεις ΕΣΥ.

Update! :P

...και ναι!Για άλλη μια φορά η διάθεση μου είναι θάλασσα και μου φέρνει ματαιότητα και παραδόξως μια μελαγχολική - ρομαντικό αγαπισιάρικη διάθεση και μπόλικη όρεξη για γράψιμο.Είναι παράξενο,δεν το ελέγχω κάποτε δεν το άντεχα τώρα το λατρεύω.Τελικά όταν παραδινόμαστε σε αυτό που είμαστε πάντα όλα είναι καλύτερα κι όταν το πολεμάμε δεν πάμε πουθενά.Πλάκα έχει τελικά η ζωή μας.Μια παράξενη ισορροπία και ομορφιά που εθελούσια ξεχνάω πολλές φορές για να ανταποκριθώ στα "πρέπει" αυτής της εγκολβιστικής κοινωνίας. Αλλά δεν πειράζει.Όλοι κάνουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε στο τέλος.

Sweet Lullaby

Close your eyes
I'll make you sleep
feeling your heart
listen to your heartbit

One last touch
to your lips
one last glance
another way to give

a new meaning
to our lives
another way
with no goodbyes

All our dreams
can be true
if we believe
that we can do

And the morning
will find us new
giving us hope
I love you too...

Γκόθικ

Μια νύχτα με φεγγάρι που το σκοτάδι είναι βαρύ
θα γύρω το κεφάλι μου τα μάτια μου θα κλείσω
και ότι είχε πια αξία στη γη θα παρατήσω

Μαύροι Άγγελοι θα σαβανώσουν το κορμί μου
ένα κουφάρι άλλοτε της νιότης μου καμάρι
τώρα πια ένα υποφερτό τίποτα...

Καθώς η ψυχή μου θα πετά πίσω μου θα αφήσω μια ματιά
ένα δάκρυ θλιβερό γι' αυτούς που αγάπησα και γι' αυτούς που αγαπώ
σε όσους είχα ακόμα κάτι να τους πω

Πέτρινοι Άγγελοι το μνήμα μου θα φρουρούν
να φοβίζουν τις νύχτες αυτούς που θα τολμούν
την γαλήνη να μου κλέβουν

Και κάπως έτσι τις αιωνιότητας η χώρα μοιάζει
μα μην είσαι αφελής μην σε τρομάζει
δεν έχεις ότι είχες δεν πειράζει

Ας ειν' ο θάνατος γλυκός μονάχα γι αυτούς που ζήσαν
για τους άλλους είναι απλά μια τιμωρία κερδίσαν

Αλμύρα

Αλμύρα έπιασε ο νους μας πια
με τα ταξίδια μας τα άσκοπα,τα αδειανά
που φύγαμε μικροί για να γλυτώσουμε
από την χίμαιρα της απατηλής πραγματικότητας

μια διαστρέβλωση στον χρόνο ήμασταν
ένα χνούδι,ένα κόκκος άμμου, μια νιφάδα χιονιού
που αργά χάνει την ίδια της την ύπαρξη

κι αυτός ο χρόνος...δολοφόνος ύπουλος
υπομονετικός και αργός
σαδιστικός ο τρόπος του
μα και λυτρωτικός

Το φως εδώ είναι εκτυφλωτικό
να μην βλέπω πια ότι πονώ
κάτω από το ανάποδο βουνό
που μας καλεί για πάντα μέσα του