Κολυμπώντας

Θέλω η ψυχή να βασιλεύει
να γελά και να πετά
να ονειρεύεται με όνειρα τρελά
χωρίς κατάρες και περιορισμούς
σε ένα κόσμο που δεν φτιάχτηκε από αυτούς

Με γιασεμιά και αμυγδαλιές θα ντύσω τα όνειρα μου
και στη στεριά σου μια μέρα θα ξεβράσω την καρδιά μου
σαν χελώνα πληγωμένη και από τον χρόνο κουρασμένη
θα γύρω και θα κοιμηθώ με ένα χαμόγελο θαμπό
να αργοσβήνει στο πρόσωπο μου
και τότε θα καταλάβεις τι ήθελα τόσο καιρό να σου πω...

Κουράγιο...όλα θα περάσουν
μα άλλα θα 'ρθούν για να μας γελάσουν
να μας εξαπατήσουν και να μας ετοιμάσουν
να δεχτούμε το μοιραίο και του καιρού ωραίο
ή έρωτας ή θάνατος...τίποτα λιγότερο τίποτα πιότερο...

Μοιάζουμε το ξέρεις?
Να αγαπάς.... μα υποφέρεις!
μια αλήθεια πρακτική για ίσως κάποιους τραγική
μα δεν μπορούμε όλα να τα βρούμε και στον βυθό μια μέρα να χαθούμε
ορίζοντας έννοιες πλαστές..
πες μου γιατί με πλήγωσες εχτές?

Ξάφνου μια λάμψη θα φανεί
γαργαλώντας την μικρούλα σου ψυχή
και ναι άνθρωπε...τότε θα νιώσεις
θα μπορείς πια να επιβιώσεις
όχι με σκληράδα και κακία
μα από ανωτέρα βία
που θα σου δίνει καλοσύνη
χαρά και ευφροσύνη

θα σ' αφήνει σύξυλο στο αμπέλι της νιότης
που το πιο μεθυστικό κρασί φτιάχνει
μια φορά για όλη την ζωή σου
μακάρι να έπινα κι εγώ απ' την πηγή σου
και με αλμυρά χάδια να τολμάω
να αφουγκράζομαι λίγο απ την αχή σου
βουτιά μέσα στην λιμνούλα της ψυχής σου
όπου θα κρυφοκοιτώ άπο μια ρωγμή
την ώρα που θα γδύνεις την γύμνια σου μα θα φοράς το πάθος...