Κολυμπώντας

Θέλω η ψυχή να βασιλεύει
να γελά και να πετά
να ονειρεύεται με όνειρα τρελά
χωρίς κατάρες και περιορισμούς
σε ένα κόσμο που δεν φτιάχτηκε από αυτούς

Με γιασεμιά και αμυγδαλιές θα ντύσω τα όνειρα μου
και στη στεριά σου μια μέρα θα ξεβράσω την καρδιά μου
σαν χελώνα πληγωμένη και από τον χρόνο κουρασμένη
θα γύρω και θα κοιμηθώ με ένα χαμόγελο θαμπό
να αργοσβήνει στο πρόσωπο μου
και τότε θα καταλάβεις τι ήθελα τόσο καιρό να σου πω...

Κουράγιο...όλα θα περάσουν
μα άλλα θα 'ρθούν για να μας γελάσουν
να μας εξαπατήσουν και να μας ετοιμάσουν
να δεχτούμε το μοιραίο και του καιρού ωραίο
ή έρωτας ή θάνατος...τίποτα λιγότερο τίποτα πιότερο...

Μοιάζουμε το ξέρεις?
Να αγαπάς.... μα υποφέρεις!
μια αλήθεια πρακτική για ίσως κάποιους τραγική
μα δεν μπορούμε όλα να τα βρούμε και στον βυθό μια μέρα να χαθούμε
ορίζοντας έννοιες πλαστές..
πες μου γιατί με πλήγωσες εχτές?

Ξάφνου μια λάμψη θα φανεί
γαργαλώντας την μικρούλα σου ψυχή
και ναι άνθρωπε...τότε θα νιώσεις
θα μπορείς πια να επιβιώσεις
όχι με σκληράδα και κακία
μα από ανωτέρα βία
που θα σου δίνει καλοσύνη
χαρά και ευφροσύνη

θα σ' αφήνει σύξυλο στο αμπέλι της νιότης
που το πιο μεθυστικό κρασί φτιάχνει
μια φορά για όλη την ζωή σου
μακάρι να έπινα κι εγώ απ' την πηγή σου
και με αλμυρά χάδια να τολμάω
να αφουγκράζομαι λίγο απ την αχή σου
βουτιά μέσα στην λιμνούλα της ψυχής σου
όπου θα κρυφοκοιτώ άπο μια ρωγμή
την ώρα που θα γδύνεις την γύμνια σου μα θα φοράς το πάθος...

Destined to win by loosing...

There is a place of all time odds...of jokers and Gods...
where love disappears and plays with your mind and fears
betting you will loose them all...until the last drop falls

I wanted to run but I could not
I wanted to cry but I didn't
I wish you where here and you are not
what am I doing I wondered...
and then I thought...
that life without sharing is not a life at all...

You made me believe a lie...
A lie that scared me and traumatize my inner self
all I wanted is to be loved and love back...
I was blind but you guided me to wrong place
and after that you left me there to die...
what for..?for what reason I had to suffer for my kindness?

And yet therefore I live to rise again and have harder to try
to be harder to trust even let myself full feel...
I don't forget but I fogive but who would heal the scar...
and light up the fire again?
Who would try to find the hidden gold inside my treasure heart island?Who?

Of Love and Death...

Ένα απόσπασμα από τα ρομαντικά μου διηγήματα.

Ανεκπλήρωτος Έρωτας

Βρισκόμαστε μόνοι μας σε αυτό το κρύο υπόγειο πάνω στο κρεβάτι του έρωτας μας για να ζήσουμε όσο προλαβαίνουμε την αγάπη μας. Ξέρω καλά πως ποτέ δεν θα μπορέσω να ζήσω την ζωή που μαζί ονειρευτήκαμε.Βλέπεις στη μοντέρνα εποχή μας οι οικογένειες αναζητούν τίτλους χωρίς νόημα και κοινωνική ανέλιξη σε μια υποκριτική και καθώς πρέπει χώρα. Αχ, γλυκιά μου γιατί να μην μπορούμε να φύγουμε μονάχοι μας από αυτόν τον θλιβερό τόπο; Μακάρι να βγάζαμε κι εμείς φτερά σαν τους γλάρους, σαν τα πουλιά και να πετάξουμε ελεύθεροι προς τα εκεί που η καρδιά μας ποθεί.
Σ’ αγαπώ και ξέρω πως κι εσύ μ’ αγαπάς. Παίρνω λοιπόν το θλιβερό καθήκον και την βαριά αυτή υποχρέωση να φύγω μακριά σου για να αναζητήσω τη μοίρα μου. Ελπίζω πως μια μέρα θα γυρίσω και θα μπορώ να σε έχω. Αν δεν γυρίσω απλά κάνε με μια όμορφη ζωγραφιά και κράτα με στο νου σου. Μια ανάμνηση που με τον καιρό γίνεται ένα όνειρο που δεν ξέρει κανείς αν αλήθεια ή ψέμα είναι. ....

Αντίο γλυκιά μου Ανζέλικα. Η καρδιά μου πάντα θα κατοικεί στο κορμί σου. Ακόμα ώρες ώρες όταν σε σκέφτομαι ριγώ σαν την πρώτη φορά που άγγιξα τρυφερά το κορμί σου και εσύ με γέμισες με φιλιά. Ποτέ δεν θα είμαι σπίτι. Σπίτι μου θα είναι η αγκαλιά σου.....

.. ..

Για πάντα δικός σου,....

Βίκτορ....

Νίκος Βασιλειάδης - 2008



Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος...


Μάταιη και μικρή φαντάζει η ζωή μας κάποιες φορές. Τέτοιες φορές μπορεί να δει κανείς καθαρά την αξία της αγάπης στη ζωή. Νόμιζα πως εγώ θα ήμουν αυτή που θα έφευγε πρώτη. Η μοίρα μου παίζει άσχημα παιχνίδια. Ποτέ πιο πριν δεν είχα συνειδητοποιήσει πιο έντονα τα πόσο πολύ σ’ αγαπώ. Επέζησα από μια ασθένεια που ελάχιστοι άνθρωποι θεραπεύονται. Όταν έμαθα πως είμαι άρρωστη έφυγα από κοντά σου θέλοντας να σε προστατέψω αλλά και γιατί ένιωθα τύψεις για την καλοσύνη σου που τόσο απερίσκεπτα πρόδωσα.

Δεν περίμενα ποτέ να με συγχωρέσεις. Κι όμως εσύ ήρθες με βρήκες έκατσες δίπλα μου τόσα βράδια να μου κρατάς το χέρι και να μου δίνεις κουράγιο. Με φρόντισες κι ας ήμουν δύστροπη. Μου φέρθηκες τόσο όμορφα και γλυκά. Ποτέ κανείς δεν μου έχει φερθεί έτσι. Κανείς. Έχω περάσει δύσκολες καταστάσεις και όλα τα ήξερες από την αρχή. Αντί να φύγεις έμεινες. Δεν είχα καταλάβει τότε το τι κουράγιο χρειάζεται κάποιος για να νοιαστεί τόσο πολύ τον άλλο και να δεχτεί να γίνει αυτός που θα βοηθήσει τα λάθη να σβήσουν. Πόσο ανόητη ήμουν. Πόσο; ....

Τώρα εσύ έχεις φύγει και νιώθω πιο μόνη από ποτέ. Παράξενο, τότε αδιαφορούσα πολλές φορές για μας μα τώρα χρειάζομαι πιο πολύ από ποτέ να γυρίσω σπίτι και να είσαι εκεί και να με περιμένεις. Τώρα μου λείπουν πιο πολύ τα χάδια σου και τα γλυκά πολύ γλυκά σου φιλάκια. Αχ, αγάπη μου μακάρι να γύριζα το χρόνο πίσω για να δω ότι αυτό που μια ζωή αναζητούσα το είχα αλλά δεν το ήξερα. Συγχώρησε με. Αγάπη μου συγχώρησε με… ....



Νίκος Βασιλειάδης - 2008

Αυτό χρειάζομαι...

...cause I got too much life in my vains, going to waste.....

Η παραβολή του Surfer

Κάποτε ήταν δύο φίλοι που ζούσαν σε ένα ωραίο νησί στον ειρηνικό ωκεανό και έκαναν surfing.

Το άθλημα αυτό, ως γνωστό θέλει να δαμάσει κανείς τα κύματα και αν μείνει όρθιος πάνω σε αυτά. Και οι δύο ήταν άχρηστοι για πολύ καιρό δεν μπορούσαν να καταφέρουν την ισορροπία. Ο ένας δοκίμαζε ξανά και ξανά και κατάφερε να ισορροπεί. Ο δεύτερος δεν έμπαινε καν στον νερό απλά κοίταξε τα κύματα.

-Γιατί δεν μπαίνεις στο νερό?Για surfing δεν ήρθαμε?

-Ναι,απλά παρατηρώ τα κύματα για να καταλάβω πότε θα έρθει καλό κύμα.

-Μπα δεν θα το μάθεις αυτό ποτέ για δες τι έμαθα εγώ με τις προσπάθειές μου?

Όμως εκείνη την στιγμή αρπάζει ο πρώτος την σανίδα του και βουτάει.Έρχεται στην αρχή ένα μικρό κύμα και αυτός δυσκολεύεται λίγο αλλά μετά έρχεται ένα πολύ ωραίο μεγάλο κύμα και κάνει κάτι φοβερό.

Έτσι είναι και στη ζωή. Μπορεί κάποιος να δοκιμάζει με την επανάληψη και στο τέλος μαθαίνει κάτι, ενώ αυτός που ξοδεύει λίγο χρόνο για να συνειδητοποιήσει τα πράγματα και να μάθει να προβλέπει τα κύματα (γιατί πάντα εμφανίζοντα σημάδια ακόμα και πριν ξεσπάσει η βροχή) καταφέρνει κάτι παραπάνω γιατί ξέρει πως λειτουργεί το σύστημα. Έχει και την εσωτερική γνώση και μπορεί να την χρησιμοποιήσει. Άρα η ζωή είναι σαν τα κύματα πρέπει να μάθεις να τα προβλέπεις για να καταφέρεις μεγάλα και ωραία πράγματα.

Humanity

Γιατί είμαστε εδώ? Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μας?Σε αυτά τα αιώνια ερωτήματα θα προσπαθήσω να κάνω μια μικρή ανάλυση για όσους ενδιαφέρονται να ακούσουν ακόμα μια άποψη στην αναζήτηση τους.

Κατ αρχήν ο "Άνθρωπος". Ένα ον με νοημοσύνη και αδυναμίες που ξέφυγε από την φύση και δημιούργησε πολιτισμούς....

Όπως κάθε οργανισμός έτσι και ο πλανήτης αποτελείτε από διάφορα μέρη. Οι οργανισμοί έχουν όργανα...κύτταρα νευρώνες και αγγεία. Όλα βοηθούν στην συντήρηση τους για κάποια διάστημα μιας και όλα τα όντα κάποτε δημιουργούνται και άλλοτε πεθαίνουν για να δημιουργηθούν νέες διατάξεις και αυτό συνεχίζεται επ' άπειρο. Μήπως ο άνθρωπος δεν φτιάχνει πόλεις σαν τα όργανα δεν φτιάχνει αρτηρίες σαν τους δρόμους ή ο ίδιος δεν ομαδοποιείτε? Πολιτισμικά, γεωγραφικά, φυλετικά και με άλλα χιλιάδες κριτήριά. Αλλά πάντα ο σκοπός είναι να ανήκει σε μια ομάδα και να δρα συντονισμένα. Λέξεις κλειδιά άρα ομαδοποίηση & συντονισμός.

Έχετε σκεφτεί ποτέ την εξέλιξή της ζωής ή την διαδικασία δημιουργίας του σύμπαντος?Όχι?

Φανταστείτε λοιπόν την πρώτη ύλη που κάτω από κάποιες συνθήκες μπόρεσε να ελέγξει τον εαυτό της και να γίνει ένας μονοκύτταρος οργανισμός...αυτό το χαζό ον που κόπηκε σε 2 και πέθανε δημιουργώντας όλη την αλυσίδα των γεγονότων που μας έφερε στο σήμερα...να μιλάμε μέσα από ηλεκτρικά κυκλώματα και σήματα που διερμηνεύονται από τους υπολογιστές και φαίνονται σε οθόνες! Ούτε στα πιο τρελά όνειρα της η αμοιβάδα δεν είδε κάτι τέτοιο ποτέ!Αλλά δεν είμαστε και σίγουροι ότι οι αμοιβάδες δεν ονειρεύονται...Αλλά ας συνεχίσουμε το ταξίδι μας.Ο μονοκύτταρος έγινε πολυκύτταρος, ο πολυκύτταρος πρωτόζωο, το πρωτόζωο, ψάρι και φυτό, και τα 2 βγήκαν στην στεριά και έγιναν ζώα και φυτά, τα ζώα σαρκοφάγα και φυτοφάγα και έτσι μετά από κάτι εκατομμύρια χρόνια μιας κάποιας εξέλιξης η αυτού μεγάλιωτης που ονομάζεται άνθρωπος έσκασε μύτη....

Έτσι κάπως έγινε και με το σύμπαν.Έγινε ένα μπαμ το μπαμ έκανε κάτι σύννεφα, τα σύννεφα δημιούργησαν βαρύτητα, η βαρύτητα πλανήτες και ούτω καθ εξής. Αυτό έγινε πριν δημιουργηθεί ζωή από την ύλη.

Πάντως είμαι σίγουρος ότι όπως υπάρχουν τα κουαρκ που είναι πιο μικρά από το άτομο και τα κβάντα σε διαστημικό επίπεδο πρέπει να υπάρχουν και μεγαλύτερα και μικρότερα πράγματα.Απλά είμαστε χαζοί και τα ψάχνουμε άσχετα που δεν θα μπορούμε να τα χειριστούμε ποτέ γιατί θα παραείναι μεγάλα ή θα παραείναι μικρά.Ήδη και τα μόρια και το ηλιακό μας σύστημα είναι σχεδόν αόρατα με τα ματάκια μας. Και είμαστε αμελητέοι γι αυτές τις οντότητες.

Άρα καλά είμαστε στον πλανήτη μας με τις επιστήμες μας και τις ανακαλύψεις μας με τις θρησκείες τις ίντριγκες και τα πολιτικά μας. Πού αλλού θα βρεις καλύτερα!

Πάντως πέρα από την πλάκα πιστεύω ότι απλά είμαστε ένα βήμα σε αυτή την εξέλιξη. Και όπως ο μονοκύτταρος οργανισμός έγινε πολυκύτταρος έτσι και η άνθρωποι προσπαθούν να δημιουργήσουν με διάφορους τρόπους την αμέσως επόμενη οντότητα δηλαδή πολιτισμούς. Πολιτισμούς έχουμε από την αρχαιότητα τις ιστορίας μας είτε διαθέταμε λίγα είτε πολλά μέσα. Αναπτύσσουμε ραγδαία την επικοινωνία έχουμε θεσπίσει παγκόσμια γλώσσα. Μπορεί η Βαβέλ να είναι ένα παραμύθι αλλά πιστεύω πως και αυτή θα την χτίσουμε μέσα από το internet και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Θα έρθουν ίσως γεγονότα που θα μας δέσουν σαν ανθρωπότητα περισσότερο και αυτά θα είναι εξωτερικά. Όταν θα σοκαριστούμε επειδή μπορεί το ανθρώπινο είδος μπορεί να αφανιστεί τότε θα αγαπήσουμε περισσότερο πραγματικά τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Έχουν γίνει πειράματα και έχουμε παρατηρήσει ότι και ο άνθρωπος αλλά και τα ζώα δεν αντέχουν την μοναξιά για πολύ καιρό. Τρελαίνονται ή μελαγχολούν και στο τέλος όλα πεθαίνουν. Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι είμαστε δεμένοι σε ένα αόρατο δίκτυο και αλληλεπιδράμε περισσότερο ο ένας με τον άλλο απ'ότι μπορούμε συνειδητά να αντιληφθούμε. Οπότε η μοίρα μας δεν είναι ακριβώς στα χέρια μας....

Και τι εννοώ. Αν δεν είχαμε τον κύκλο νύχτας μέρας δεν θα είχαμε τις δραστηριότητες που έχουμε. Αν δεν είχαμε ήλιο δεν θα είχαμε και φυτά άρα τροφή και οξυγόνο. Η σελήνη προκαλεί την παλίρροια η παλίρροια είναι αλλαγή στην στάθμη του νερού. Είμαστε νερό κατά 70-80%. Φυσικά και επηρεαζόμαστε οπότε από τους πλανήτες γύρω μας.

Λέμε "Είμαστε ότι τρώμε" άρα και τα μικρά πράγματα τα στοιχεία των τροφών συνθέτουν το σώμα μας και ανάλογα με το πως το δομούμε έχουμε πολλές φορές και ανάλογη ψυχολογία.

Τέλος, Μικρόκοσμος και Μακρόκοσμος μας επηρεάζουν. Είμαστε στην μέση της κλίμακας και δεν χρειάζεται να ταξιδέψουμε σε άλλους πλανήτες(ή μήπως χρειάζεται για να είναι το επόμενο επίπεδο στις έμβιες οντότητες?Εξάπλωση του πολιτισμού στο σύμπαν!). Άρα ο στόχος μας είναι να επιβιώσουμε να διαιωνιστούμε και να δημιουργήσουμε πολιτισμός και να βρούμε επιτέλους μια ισορροπία στη σχέση μας με την φύση. Αγωνιζόμαστε για δικαιώματα στη ζωή,στην στέγαση , στη χαρά, στην ελευθερία ....υλικά και άυλα. Όλα χρήσιμα. Αλλά όλα μας οδηγούν στον δρόμο της κοινωνίας - οργανισμού.

Είμαστε απλά τα κύτταρα του ανθρώπινου πολιτισμού..... :)