Όπως λέει και ένα παλιό ωραίο τραγούδι: "Crazy in paradise is easy...Can you see the prisoners in my eyes..."
Είναι φορές, κάτι νύχτες φλογερές, που τα πράγματα που κρύβουμε και καταπιέζουμε μέσα μας από κάποιο ερέθισμα ανασύρονται και μας ταράζουν. Κάτι τέτοιες νύχτες σκέφτεσαι ότι η λογική και οι υποχρεώσεις έχουν όρια και κανείς δεν κάνει ποτέ πραγματικά κουμάντο στο βασίλειο της καρδιάς...
Παγώνει η καρδιά σα μεγαλώνει ο άνθρωπος, γερνά και αυτή πολλές φορές με απρόβλεπτες συνέπειες. Ακόμα και όταν είμαστε νέοι με την ελαφράδα της αιωνιότητας χαραγμένη στο σφιχτό μας δέρμα κάτι μέσα μας μέρα με την μέρα γλιστρά και μας φεύγει ακριβώς μέσα από τα χέρια. Δεν ξέρω για σένα ξένε περιηγητή που κάθισες απόψε να ακούσεις την ιστορία μου μα εγώ διαφέρω από τους ανθρώπους. Μπορεί να σου φανεί παράξενο και ίσως αλαζονικό μα τις καρδιές και τις ψυχές τις βλέπω εγώ...τις βλέπω να αλλάζουν χρώματα να τρέμουν και να γλεντοκοπούν σε απόκρυφα σημάδια που οι κινήσεις μας προδίδουν καθώς μονολογούν.
Υπάρχουν στιγμές που το νόημα χάνετε σα χρώμα που σιγά σιγά εγκαταλείπει τον ξεθωριασμένο πίνακα της ζωής μας και η έννοια και όχι η λέξη της αγάπης παύει να μας γεμίζει όπως έκανε άλλοτε. Και τότε τι κάνεις φίλε μου σοφέ; Όταν αναλαμπές από τις παλιές φλόγες σου λένε ότι είσαι σε λάθος μέρος και ίσως θα έπρεπε να βρίσκεσαι κάπου αλλού. Όταν κοιτάς τα μάτια των αγνώστων και βλέπεις πράγματα αταίριαστα με το κράμα σου; Πως νιώθεις όταν άθελα σου μαθαίνεις τα μυστικά τους και όταν είσαι το κλειδί στις επιθυμίες τις καρδιάς τους αλλά η επιλογή σου δεν συνετίζετε; Θα μπορούσαμε πάντα να έχουμε ότι ποθούμε ή μήπως όχι; Και αν ναι τι ποθούμε πραγματικά που το καπρίτσιο μας δεν θα αλλάζει αύριο.
Πότε θα μάθουμε να ζούμε τις στιγμές; Πότε θα μάθουμε να τις ξεφεύγουμε και στον πατέρα χρόνο να παίξουμε πονηρά τα παιχνίδια μας μαζί με τα άλλα παιδιά που χάσανε την χώρα του ποτέ και μαζί μας βρεθήκανε σε αυτή την αμμουδιά; Δεν υπάρχει τίποτα πια εδώ πέρα από αναμνήσεις, στάχτη και ιστούς αράχνης από κάποιο παραμύθι που ακούσαμε μικροί.
Ξέρεις φίλε μου χάνομαι και ψύχομαι ενώ κάποτε ζούσα για την έκφραση. Η συνήθεια σκοτώνει και ο συμβιβασμός δηλητήριο γλυκό και εθιστικό. Για να 'χεις το κεφάλι σου καθαρό...λένε. Μα τι γίνεται όταν γνωρίζεις την άλλη αλήθεια αυτή που ήξερες και ξέρεις αυτή που με πόνο βγάζεις από τον βυθό την συνείδησης να σε κάψει ξανά...για άλλη μια τελευταία φορά... Μα υπάρχουν φορές που θα μου πεις ότι θες μα απόψε το έργο στο θέατρο αυτό θα το γράψω εγώ στο αφιερώνω αν θες μα εσύ ζεις στο χθες..
Άναρχη η γραφή μου και πληγές αόρατες ανοίγουν στο κορμί μου. Από λάθη παλιά έρωτες και αγάπες δίχως γιατριά με ανθρώπους σωστούς, αληθινούς ταυτόχρονα ψεύτες και πονηρούς. Χυδαίες σκιές σε τοίχους χωρίς οπές και δίχως γωνίες κοφτερές...μα με αμαρτίες παλιές σε απλησίαστες στιγμές. Παραληρώντας σε διαδικτυακά φαντάσματα και αυλότητες από όλους ξεχασμένες. Λείπει το νόημα από τις πράξεις και αυτές χολένουν και παραπατούν, αργά πεθαίνουν μα γυρνούν κάποιο τελευταίο μάθημα να μας διδάξουν. Να μας ταράξουν...
..and there are things that miss the point and only love can be the cure...but the eyes of your soul are... still unknown to me...what a pity and I cannot see...
Παγώνει η καρδιά σα μεγαλώνει ο άνθρωπος, γερνά και αυτή πολλές φορές με απρόβλεπτες συνέπειες. Ακόμα και όταν είμαστε νέοι με την ελαφράδα της αιωνιότητας χαραγμένη στο σφιχτό μας δέρμα κάτι μέσα μας μέρα με την μέρα γλιστρά και μας φεύγει ακριβώς μέσα από τα χέρια. Δεν ξέρω για σένα ξένε περιηγητή που κάθισες απόψε να ακούσεις την ιστορία μου μα εγώ διαφέρω από τους ανθρώπους. Μπορεί να σου φανεί παράξενο και ίσως αλαζονικό μα τις καρδιές και τις ψυχές τις βλέπω εγώ...τις βλέπω να αλλάζουν χρώματα να τρέμουν και να γλεντοκοπούν σε απόκρυφα σημάδια που οι κινήσεις μας προδίδουν καθώς μονολογούν.
Υπάρχουν στιγμές που το νόημα χάνετε σα χρώμα που σιγά σιγά εγκαταλείπει τον ξεθωριασμένο πίνακα της ζωής μας και η έννοια και όχι η λέξη της αγάπης παύει να μας γεμίζει όπως έκανε άλλοτε. Και τότε τι κάνεις φίλε μου σοφέ; Όταν αναλαμπές από τις παλιές φλόγες σου λένε ότι είσαι σε λάθος μέρος και ίσως θα έπρεπε να βρίσκεσαι κάπου αλλού. Όταν κοιτάς τα μάτια των αγνώστων και βλέπεις πράγματα αταίριαστα με το κράμα σου; Πως νιώθεις όταν άθελα σου μαθαίνεις τα μυστικά τους και όταν είσαι το κλειδί στις επιθυμίες τις καρδιάς τους αλλά η επιλογή σου δεν συνετίζετε; Θα μπορούσαμε πάντα να έχουμε ότι ποθούμε ή μήπως όχι; Και αν ναι τι ποθούμε πραγματικά που το καπρίτσιο μας δεν θα αλλάζει αύριο.
Πότε θα μάθουμε να ζούμε τις στιγμές; Πότε θα μάθουμε να τις ξεφεύγουμε και στον πατέρα χρόνο να παίξουμε πονηρά τα παιχνίδια μας μαζί με τα άλλα παιδιά που χάσανε την χώρα του ποτέ και μαζί μας βρεθήκανε σε αυτή την αμμουδιά; Δεν υπάρχει τίποτα πια εδώ πέρα από αναμνήσεις, στάχτη και ιστούς αράχνης από κάποιο παραμύθι που ακούσαμε μικροί.
Ξέρεις φίλε μου χάνομαι και ψύχομαι ενώ κάποτε ζούσα για την έκφραση. Η συνήθεια σκοτώνει και ο συμβιβασμός δηλητήριο γλυκό και εθιστικό. Για να 'χεις το κεφάλι σου καθαρό...λένε. Μα τι γίνεται όταν γνωρίζεις την άλλη αλήθεια αυτή που ήξερες και ξέρεις αυτή που με πόνο βγάζεις από τον βυθό την συνείδησης να σε κάψει ξανά...για άλλη μια τελευταία φορά... Μα υπάρχουν φορές που θα μου πεις ότι θες μα απόψε το έργο στο θέατρο αυτό θα το γράψω εγώ στο αφιερώνω αν θες μα εσύ ζεις στο χθες..
Άναρχη η γραφή μου και πληγές αόρατες ανοίγουν στο κορμί μου. Από λάθη παλιά έρωτες και αγάπες δίχως γιατριά με ανθρώπους σωστούς, αληθινούς ταυτόχρονα ψεύτες και πονηρούς. Χυδαίες σκιές σε τοίχους χωρίς οπές και δίχως γωνίες κοφτερές...μα με αμαρτίες παλιές σε απλησίαστες στιγμές. Παραληρώντας σε διαδικτυακά φαντάσματα και αυλότητες από όλους ξεχασμένες. Λείπει το νόημα από τις πράξεις και αυτές χολένουν και παραπατούν, αργά πεθαίνουν μα γυρνούν κάποιο τελευταίο μάθημα να μας διδάξουν. Να μας ταράξουν...
..and there are things that miss the point and only love can be the cure...but the eyes of your soul are... still unknown to me...what a pity and I cannot see...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου