Quote #2

"The ideals are not bulletproof they can be killed by time and pressing counter-action." - Nikos Vasileiadis

Το πρώτο μου αυθεντικό απόφθεγμα

In a world of non existance I just live in for an instance.

Σκεφτείτε το! ;)

When Dreams die and colors fade away...

Αδειανά τα δωμάτια της καρδιάς για καιρό
δεν μπαίνουν πια ηλιαχτίδες...

και η αίσθηση της μοναξιάς όλο και θεριεύει
η αναζήτηση της ευτυχίας μοιάζει μια ματαιότητα
κι εγώ είμαι πάλι εδώ άλλο ένα βράδυ να θρηνήσω
την χαμένη ικανότητα του να αγαπάς και να αγαπιέσαι
έχω σβήσει πολλές δημοσιεύσεις που δεν έγιναν ποτέ
όπως τα ποιήματα που έκαψα κάποτε...

Κενότητα...άσπρη σαν το χαρτί ενός άγραφου βιβλίου
που όσες φορές κι αν δοκιμάζεις να γράψεις πάλι
άγραφο μένει

Μισώ την λογική αυτή την ψυχρή και υπολογιστική
που έχει κάνει κατάληψη στο μυαλό μου και κυβερνά
θέλω μια επανάσταση!
Ένα βίαιο ξέσπασμα συναισθημάτων να σάρωση το κορμί
όπως άλλοτε και της δόξας η μανία να γίνει αγάπη τρυφερή

Νιώθω ότι γράφω σαν αναπτήρας.Τη μια βγάζω φλόγα την άλλη σπίθες ή τίποτα.Σαν μπουκωμένη μηχανή αυτοκινήτου που χρειάζεται συντήρηση.Δεν γράφω άλλο...αν και το θέλω σήμερα δεν μου βγαίνει.Αν και το χρειάζομαι η μούσα δεν μου κάνει την χάρη και δέσμιο με πετά στα κάτεργα για άλλη...μια...φορά...

Η χρησιμότητα της Σύγκρουσης

Πόλεμος, Επανάσταση, Αψιμαχία, Λογομαχία, Σύγκρουση!

Αν και οι άνθρωποι φοβούνται πολλές φορές να ξεβολευόταν ή να χαλάσουν την "ζαχαρένια" τους η σύγκρουση είναι απαραίτητη και χρήσιμη.

Η σύγκρουση καθορίζει το ποιος έχει την δύναμη να ηγηθεί. Καθορίζει το ποιος έχει περισσότερη θέληση να ζήσει και ποιος να πεθάνει.Η ικανότητα του να ξεβολεύει, να προβληματίζει να φοβίζει και να ανακατατάσει πράγματα βρίσκεται και στα πρωτόνια και στα ηλεκτρόνια που αλλάζουν στιβάδες και μετουσιώνονται σε άλλα στοιχεία.Το ίδιο γίνεται και με τους πλανήτες που στέκονται σε τροχιές και αντιστέκονται στην εντροπία της κατάρρευσης. Η σύγκρουση είναι η αόρατη κρίση του σύμπαντος. Η πιο δημιουργική δύναμη που υπήρξε ποτέ και η πιο καταστροφική. Ίσως η πιο ακρέα μα ταυτόχρονα η πιο κομψή μορφή εξισορρόπησης των πραγμάτων. Ο ίδιος ο έρωτας ή sex είναι κι αυτό μια βίαιη πράξη μια σύγκρουση.Μια πάλη μεταξύ διαφορετικών φύλων και ενεργειών. Αλλά αυτή η σύγκρουση δημιουργεί ζωή. Ίσως αυτή η συγκέντρωση ζωικής ενέργειας είναι και το κλειδί της δημιουργίας ζωής. Γι'αυτό δεν μπορούμε από το 0 να δημιουργήσουμε ζωή στο εργαστήριο. Αν έχουμε την ύλη (κύτταρα) μας λείπει η ενέργεια.

Ακόμα και μια σύγκρουση είναι ένας πόλεμος(άνθρωπος εναντίον ανθρώπου) ή μια φυσική καταστροφή(άνθρωπος εναντίον περιβάλλοντος) και υπάρχουν θύματα αυτό είναι επίσης μια εξισορρόπηση. Εξισορρόπηση ζωικής ενέργειας και ύλης.Αν υπήρχε πάντα ειρήνη και ισορροπία τότε μόνο θα δημιουργούνταν πράγματα και ο κόσμος θα κατέρρεε το ίδιο ισχύει αν όλα πέθαιναν.Και στις 2 φορές υπάρχει ανυπαρξία.Η σύγκρουση σε κάθε τις μορφή είναι αναγκαστική εξισορρόπηση συστημάτων.

Για όσους βαριούνται να διαβάσουν το προηγούμενο άρθρο

Το "ΕΓΩ" είναι κάθε τουβλάκι Lego.
Το "ΕΜΕΙΣ" είναι το σύνολο και αυτό το όμορφο οπτικό αποτέλεσμα.

Αν ο καθένας κάνει ότι θέλει τότε δεν υπάρχει ούτε τέχνη ούτε αρμονία ούτε θα στηνόταν αυτό.Όλα θα ήταν πεσμένα κάτω τα κομμάτια και δεν θα είχαν ούτε ύψος ούτε μορφή.

Δεν χρειάζεται να λέμε "Εγώ είμαι το τουβλάκι στο πρόσωπο άρα όλοι με βλέπουν και είμαι πιο σημαντικό." γιατί υπάρχουν τουβλάκια που δέχονται πιο μεγάλη πίεση αλλά αντέχουν.Εκείνα αν αφαιρεθούν θα γίνει μεγαλύτερη ζημιά αν αφαιρεθεί κάτι από το πρόσωπο. Όπως και να 'χει πάντως ότι και αν αφαιρεθεί το έργο θα είναι ημιτελές.

Οι άνθρωποι είναι σαν τα Lego.Ίδιοι αλλά σε άλλες θέσεις πίεσης με άλλες όψεις.
Για να πάρουν μορφή θέλουν συντονισμό.Και από μόνα τους να ενωθούν αλλά και κάποιος να τους δείξει πως μοιάζει αυτό που φτιάχνουν.

Αυτό είναι το πρόβλημα και της εξουσίας που θα έπρεπε να παίζει τον ρόλο του συντονιστή.Ενώνει Lego δίχως προεξοχές για να γαντζωθούν μεταξύ τους.Το δημιούργημα παρ όλη την προσπάθεια είναι καταδικασμένο να πέσει.

Ένας εγωισμός όχι και τόσο Εγωιστικός!

Σαν άνθρωπος πολλές φορές περνάω διάφορες φάσεις που πρέπει ξανά να προσδιορίσω το ποιος είμαι,τι θέλω και πώς συμπεριφέρομαι στους άλλους. Έτσι για άλλη μια φορά πέρασα χρόνο να σκεφτώ και να δω τον εαυτό μου στον "καθρέφτη". Όμως για να έχω πλήρη εικόνα χρειάζομαι και να καθρεφτιστώ στα μάτια των άλλων. Σε κάποιους αυτό φαίνεται ανούσιο, σε κάποιους άλλους υποκριτικό ή και υπερβολικό, άλλοι όμως το βρίσκουν σοφό καθώς η άποψη όπως και η αλήθεια για να προσεγγίσουν την αντικειμενικότητα πρέπει να έχουν σφαιρική προσέγγιση.Έτσι κι εγώ προτιμώ να προσεγγίσω τον εαυτό μου με τον ίδιο τρόπο.Για να μπορώ να πω ότι είμαι αληθινός και ότι ξέρω ποιος πραγματικά είμαι.Άλλη μια ατελείωτη ανθρώπινη αναζήτηση...

Όμως ανακάλυψα με την βοήθεια μιας φίλης και μέσα από την ειλικρίνεια της άλλο ένα κομμάτι για το puzzle της ζωής.Αν προσέξεις αναγνώστη πιο πάνω στο κείμενο όλα αφορούν το "εγώ" μου και εμένα με τρόπο όμως που παρόλο που μπορεί να είναι ενοχλητικός αλλά δεν έχει επιθετικότητα ούτε πονηριά.Δεν προσπαθώ να αλλάξω το εσύ σου αλλά γίνω πιο συνειδητά αυτό που είμαι ή θα έπρεπε να είμαι.

Οπότε οφείλω νομίζω να δώσω μιαν εξήγηση γι' αυτή μου την συμπεριφορά...
Όλα ξεκίνησαν με την γέννηση μου.Φτιάχτηκα να σκέφτομαι από μια γυναίκα που σκεφτόταν.Λες και η σκέψεις τις και ο προβληματισμός της πέρασαν από τον πλακούντα και το γάλα που βύζαινε μωρό.Ανέκαθεν ο κόσμος με ενδιέφερε. Ήταν γεμάτος με ενδιαφέρονται πράγματα και γνώση. Αυτό ήταν το παιχνίδι μου.Να βρω το νόημα να ανακαλύψω και αυτή η συγκίνηση και η χαρά δεν σβήσανε ποτέ από μέσα μου.

Όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι σκέφτομαι αναρωτήθηκα "Τι είναι σκέφτομαι?".Και έτσι έκανα την πρώτη μου ανάλυση.Ήρθαν κι άλλα ερωτήματα που απαντήθηκαν και πολλά πράγματα προσδιορίστηκαν.Αλλά πάντα υπήρχαν άλλα πολλά που και γι' αυτά έπρεπε το ίδιο πράγμα να γίνει.Δεν μου έφτανε να ξέρω ότι κάτι υπάρχει.Έπρεπε να το δω να το νιώσω, να το μυρίσω να το δαγκώσω να το περιστρέφω να το χτυπήσω να το χαϊδέψω και να το αγγίξω.Μάλλον κάτι δεν πάει καλά με μένα!

Μετά από αυτά τα πράγματα που έμαθα να προσδιορίζω άρχισα να συνδυάζω. Να βλέπω τις σχέσεις τους και όλα αυτά τα αόρατα πράγματα που κρατάν τις ζωές μας σε κίνηση και ενώνουν μόρια,σώματα, πνεύματα,κοινωνίες και πλανήτες.Χάρηκα πολύ όταν έγινε αυτή η μεγάλη επέκταση στον κόσμο μου.Έτσι άρχισα να βλέπω και να κρίνω τα πάντα με βάση αυτά που ήξερα και αυτά που είχα ζήσει.Ανέκαθεν μου άρεσε να μαθαίνω περισσότερα και να βιώνω ή ακόμα και να εξομοιώνω πράγματα στο μυαλό μου βάζοντας όλες τις πιθανές συνθήκες που μπορούσα να σκεφτώ.Οπότε η έμφυτη ισχυρογνωμοσύνη μου δημιουργήθηκε τότε. Όταν έβλεπα τους τότε συνομήλικους μου παιδιά να αντιλαμβάνονται κάτι εντελώς διαφορετικό.Τελικά ίσως είμαι εγώ ο άνθρωπος που Πλάτωνα που το σκάσε από την σπηλιά και είδε τον ήλιο.Ίσως...



Αλλά παρόλα αυτά γύρισα ξανά μέσα στη σπηλιά γιατί όπως όλα τα ζωντανά πλάσματα δεν μπορώ να αντέξω την μοναξιά γιατί απλά το ίδιο το σύμπαν μας έχει δέσει ενεργειακά.Παράδειγμα.Ζώα σε αιχμαλωσία ή χαμένα ζώα πεθαίνουν πάντα πρόωρα γιατί δεν νιώθουν ασφάλεια ή δεν βρίσκουν τροφή μπορούν κι αυτά να πάθουν μελαγχολία πλήξη ανία και έλλειψη επικοινωνίας.Είμαστε το ίδιο όσο και αν νομίζουμε ότι ως άνθρωποι έχουν αποκλειστικότητα και σε αυτά.

Οπότε λοιπόν η ανάγκη με επιστρέφει στην σπηλιά.Στο μέρος όπου μιλάω στους τυφλούς και δεν ακούνε.Ξόδεψα άπειρο χρόνο να αποκτήσω την αντίληψη που έχω και θυσίασα κι άλλα πράγματα οπότε αυτό το "ακριβό" αγαθό το υπερασπίζομαι πολύ.Ακόμα και αν το απόκτησα ως εγώ το έφερα πίσω για να το μοιραστώ.Γιατί έτσι είναι η φύση μου και γιατί έτσι πρέπει.Είμαι ο άνθρωπος προμηθέας που φέρνει μια νέα φωτιά που λέγεται συνειδητοποίηση κάτι που στερείται η ανθρωπότητα και γι' αυτό βλέπουμε αυτή την απεριόριστη βλακεία.Γιατί δεν υπάρχει γνώση να διώξει το σκοτάδι της άγνοιας.

Εγώ όμως δεν φέρνω γνώση.Φέρνω κάτι πιο πρωτόγονο κάτι πιο αποτελεσματικό.Η συνειδητοποίηση ήταν κάτι έμφυτο κι αυτό μέσα μου και η αντίληψη υπήρχε όσο θυμάμαι τον εαυτό μου.Είμαι αποτέλεσμα ενός φυσικού πειράματος που πρέπει να συνεχιστεί.Μπορεί να έχω ελαττώματα αλλά έχω αυτό το θετικό να προσφέρω.Αυτό είναι η φωτιά μου.Είναι η συμπλήρωση της διαίσθησης είναι το επόμενο βήμα του ενστίκτου.Είναι η φυσική εξέλιξη.

Άρα όλο αυτό το "Εγώ" δεν είναι για μένα αλλά για ΕΣΑΣ.Είναι για τον κάθε άνθρωπο που πασχίζει να γίνει κάτι καλύτερο από αυτό που είναι.Με έχουν κατηγορήσει για εγωιστή αλλά δεν είμαι αλλά έχω δει πράγματα που τα δικά τους μάτια δεν είδαν.

Τελικό συμπέρασμα: Είμαι απλά ένας ισχυρογνώμων άνθρωπος αρκετά ευέλικτος ώστε να ακούσω να σκεφτώ και να επηρεαστώ από
τον οποιωνδήποτε μπορεί να "προκαλέσει" στο μυαλό μου μια όμορφη σύγκρουση και να ανακατατάξει σκέψεις και ιδέες με τεκμήρια και στοιχεία από πραγματικά γεγονότα.Φαίνεται παράξενο και ακαταλαβίστικο αλλά έτσι είμαι.Πολύπλοκος για να κατανοηθώ ως σύνολο.Αλλά κάθε προσωπικότητα αποτελείται από πολλά κομμάτια και τις ενδιάμεσες συσχετίσεις τους.Απλά όσα φαίνεται να κάνω για εμένα έχουν συνέπειες για το "εμείς".Εγώ και εμείς.Δυο οντότητες αλληλένδετες και αλληλοεπιρεαζόμενες.

Icarus

Έχω δει 2-3 φορές το ίδιο όνειρο ξανά.

Βρίσκομαι σε ένα λιβάδι ξαπλωμένος πάνω στο χορτάρι χωρίς έγνοιες στο κεφάλι μου. Είμαι ήρεμος και στα χείλη μου διαγράφεται ένα αδιόρατο χαμόγελο.Ο ήλιος με λούζει με τις ακτίνες του και κάπου κοντά ακούω το θρόισμα των φύλλων καθώς και τρεχούμενο νερό σε βράχια.Δεν κάνει κρύο ούτε ζέστη και ξαφνικά σηκώνομαι βγάζω φτερά και σαν τον Ίκαρο πετάω ψηλά αλλά δεν καίγομαι ούτε πέφτω...αλλά χάνομαι από την εικόνα...ίσως και για πάντα....

The Truth Serum

What if the Truth was like a tiny speck of sand? A speck that has been washed and weighted, polished, smoothened and curbed into one shiny point, the Universal Truth. What if we could take this grain of sand and collect it into a book? We would treasure the book like our own life. We would lock it with the purpose of our mind. And when we carved the thruth we would open it up and let the grains wash over us. We would soak ourselves in its depth and bask in its radiance. But the book is flawed. We can take more truth from it than we have earned. And soon we would be turning empty pages. Thus the search begins. The search for the truth; the truth we carve; the truth that has the only meaningful value in an otherwise meaningless world. The search continues, it goes on and on. In this search for the ultimate truth everything is allowed. We learn to lie and cheat in hope of progress. We see no success, no breakthrough of any kind. We 're flooded by substitute truth, made up truth, whose only purpose is to sooth us and lull us. Absolute truth loses its meaning. There is no absolute truth, only greater and lesser truth. We 've lost our standards, we 've lost our talent to distinguish what's real from what is deception. We no longer know the difference between the right truth and the wrong truth. All we care for is truth in any form and any guise; corrupted, filthy truth, we want it all, need it all. So this truth can make us free, like any other truth. Maybe this substitute thuth suffice?Maybe....

But then we become enslaved to this freedom, then it is freedom no longer. It is the worst kind of prison. A prison with no walls and no chains. We cannot break free for we cannot see what bind us. We talk of freedom like it was something to hope for. I hope real freedom never finds us, because we wouldn't know what to do with it. Yet we continue the search, for the searching has become a way of life for us. We know no other. It is what we've become. Let us only hope the search never ends, that the Absolute Truth stays hidden forever. For if the search ends, we end.Then we become nothing more than dust, specks of sand on the shore of universal lie. And maybe, just maybe this has already happened.


From Eve Online Chronicles - http://www.eveonline.com/background/potw/default.asp?cid=apr04