Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2023

The Station




The gloomy mist shrouded the Bramley train station as the clock on the platform's faded sign relentlessly ticked away the hours. A lone figure stood beneath the dimly lit canopy, staring off into the obsidian night, their thoughts a tempest of introspection. The cold wind rustled through the skeletal trees nearby, casting eerie, elongated shadows on the platform.

This figure was Martin Hughes, a man whose life had recently become a dissonant symphony of misfortunes and existential contemplations. He had come to the station not out of a desire to escape his tumultuous thoughts but to meet an old friend. They had arranged to meet here, in this desolate corner of Leeds, for reasons he couldn't quite articulate.

As Martin stood there, he began to notice something peculiar. The shadows that danced upon the platform's ground seemed to have taken on a life of their own. Bright, unblinking eyes appeared within these shadows, reminiscent of the uncanny visuals from The Cure's "Boys Don't Cry" music video. They stared at him, unrelenting and inscrutable.

Unease coiled within Martin's chest as he watched the eyes with a mounting sense of dread. He knew it couldn't be real; such a phenomenon defied the laws of nature. He blinked hard, rubbed his eyes, and even pinched himself to ensure he wasn't losing his grip on reality. But the eyes persisted, watching him like ethereal sentinels from the abyss.

In the midst of this nightmarish spectacle, Martin felt a creeping sense of insignificance wash over him, reminiscent of Lovecraft's cosmic horror. He was but a fleeting, inconsequential speck in a universe far more vast and unknowable than he had ever imagined. The eyes were a reminder of his own vulnerability in the face of incomprehensible forces.

The distant rumble of an approaching train finally snapped Martin from his trance. As the train pulled into the station, its harsh, white lights shattered the illusion of the shadowy eyes, and they vanished into the dark corners of the platform. Martin's old friend stepped off the train, greeted him warmly, and inquired about his well-being.

Still shaken by what he had witnessed, Martin hesitated to share his experience. He had a gnawing feeling that some truths were better left unspoken, hidden away in the depths of his mind. Instead, he simply smiled, shook his friend's hand, and boarded the train, eager to escape the enigmatic terrors that lurked in the depths of his own consciousness.

As the train pulled away from the Bramley station, Martin looked out the window at the desolate platform, wondering if the shadows with bright eyes had truly been a manifestation of his own inner turmoil or something far more ancient and unknowable. In that moment, he couldn't help but feel a profound sense of dread, as if the cosmos itself had whispered secrets too terrible to comprehend.

This is a tribute piece to two great influences of mine. Edgar Allan Poe and H.P. Lovecraft. 

Παρασκευή 16 Απριλίου 2021

Ο Δαίμων

Ήχος για ατμόσφαιρα: https://www.youtube.com/watch?v=Z65rDDrXfjY
Διαβάζεται καλύτερα μετά την δύση του ηλίου, κάπου μοναχικά και σκοτεινά...


~


Περίπου 3 το πρωί, σε κάποια μικρή και ήσυχη πόλη της Βόρειας Ελλάδας…


Καθώς περπατούσα στον δρόμο και πήρα την στροφή στην οδό του σπιτιού μου, γέλια ανθρώπων να ακούγονται στον ορίζοντα εκεί κοντά στο Odeon, ξεκίνησα να κατηφορίζω συνειδητοποιώ ότι κάπου στα 100 μέτρα οι λάμπες είχαν χαλάσει. Αστυνομικές κορδέλες να κλείνουν τον δρόμο στο σημείο που φαίνεται σκοτεινό. Δεν υπάρχει λάμπα για δεκάδες μέτρα παρακάτω αλλά υπάρχει ένας κάθετος δρόμος που μπορώ να πάρω για να συνεχίσω στην ευθεία μου. Το σπίτι είναι κοντά, και όλο πλησιάζω. Μετά από μερικά βήματα πλέον δεν ακούγεται τίποτα. Μια νεκρική σιγή έχει απλωθεί παντού. Καθώς πλησιάζω στο σκοτεινό σημείο συνειδητοποιώ ότι σαν να κάθεται κάποιος εκεί σχεδόν κάτω από την λάμπα που είναι στο πολύ μικρό σχεδόν ανύπαρκτο πεζοδρόμιο, στην δεξιά πλευρά του δρόμου. Για μια στιγμή σαστίζω αλλά προχωρώ. Μπορεί να είναι κανένας γείτονας που βγήκε στα σκαλιά του να καπνισει?! Το μέρος μυρίζει περίεργα, μια σιδερένια/αλκαλική μυρωδιά και καθώς προχωρώ μοιάζει όντος με σκηνή δολοφονίας. Όπως στις ταινίες. Πέφτει λίγο φως στην σιλουέτα και ξαφνικά δεν μπορώ να πιστέψω τι βλέπω! Ο νους αργεί να επεξεργαστεί το θέαμα. Βλέπω κάτι που φοράει στολή αστυνομικού, όπως στις ταινίες! Αλλά δεν είναι άνθρωπος. Ή μπορεί να ήταν άνθρωπος. Νιώθω ένα αόματο πρόσωπο να μου χαμογελά καθώς παρατηρώ αυτό που θα ήταν το κεφάλι και τα άκρα του. Συνειδητοποιώ ότι τα μέλη του είναι όντως σάρκα. Αλλά διπλωμένη και κάπως ραμένη ή κολλημένη σάρκα έτσι ώστε να σχηματίζει μια γιγάντια πάνινη κούκλα. Σαν αυτές που έπαιζαν τις αλλοτινές εποχές τα παιδιά. Δεν υπάρχουν κουμπιά για μάτια, ούτε λωρίδες για μαλλιά. Δεν υπάρχουν ραφές κατά μήκος, μόνο διπλωμένη προς τα μέσα σάρκα. Σάρκα καθαρή και ροδαλή, διπλωμένη επιμελώς σαν να διπλώνει κανείς προς τα μέσας το δέρμα ενός ακρωτηριασμού. Και το μυαλό αρχίζει να σκέφτεται το πως κατάφερε κάποιος να κάνει κάτι τέτοιο. Έχω σαστίσει, αργεί το μυαλό μου να καταλάβει τι βλέπει! Αλλά δεν αρκεί αυτό…

Καθώς τα μάτια μου ορθάνοιχτα προσπαθούν να φάνε τις λεπτομέρειες της σκηνής σαστίζω ξανά καθώς αναγνωρίζω μια δεύτερη σιλουέτα! Περίπου ένα μέτρο μακριά στο βάθος από την γκροτέσκα δερμάτινη κούκλα υπάρχει το γδαρμένο σώμα ενός ψηλού άνδρα. Το πρόσωπο ανέκφραστο...σοβαρό. Οι κόγχες των ματιών αδειανές. Καθιστός και αυτός στα σκαλιά μιας μικρής μονής πόρτας. Τα χέρια ακουμπισμένα στα γόνατα και κατάμαυρος από το πηγμένο αίμα. 


Δεν αντέχω άλλο να κοιτώ. Στρέφομαι και παίρνω τον δρόμο να παρακάμψω την σκηνή. Μικρό δρομάκι, μετά λίγο μεγαλύτερο. Μετά ξανά πίσω και στον δρόμο του σπιτιού. Δεν κοιτώ πίσω. Δεν αντέχω. Στις σκέψεις μου τριγυρίζει ένα ερώτημα. Αυτός που έφτιαξε και έστησε την αποτρόπαια αυτή σκηνή θα έπρεπε να είναι πάρα πολύ γρήγορος. Για να γδάρει το θύμα και καθώς το δέρμα το ίδιο είναι ακόμα ζωντανό κάπως να γεμίσει την ανθρώπινη κούκλα και το δέρμα να επουλωθεί ώστε να σχηματίσει το κλείσιμο στα άκρα που θυμίζει την άκρη από χωριάτικο λουκάνικο. Η ταχύτητα, μένει για λίγο στην μνήμη. Είναι η εντύπωση. Αυτός ο δολοφόνος είναι γρήγορος σαν δαίμονας.


Καθώς είμαι χαμένος στις σκέψεις μου συνειδητοποιώ πως είμαι ήδη μέσα στο σπίτι. Έχω μόλις διαβεί την πόρτα. Είμαι ακόμα σε σοκ και δεν καταλαβαίνω να υπάρχει κάτι περίεργο σε ότι βλέπω τριγύρω μου. Ο νους προσπαθεί να χωρέσει και να βάλει σε μια λογική σειρά την σκηνή. Δεν υπάρχει πρόθεση να καλέσω κανέναν. Πάω να τσεκάρω τους γονείς μιας και ακούγεται κάτι σαν χαμηλή συζήτηση στο βάθος του σπιτιού. Καθώς βαδίζω γρήγορα ρίχνω μια ματιά στο κοφίνι/συρτάρι που φαίνεται να είναι κοντά στην πόρτα. Σαν μέρος από μια συρταριέρα ξύλινη από το πάτωμα μέχρι την οροφή. Όλα είναι παράξενα, όλα είναι σουρεαλ και νιώθω ο μόνος κανονικός σε αυτό το κακό όνειρο.


Κοιτάζω ελαφρώς το κοφίνι/συρτάρι και βλέπω την σκιά ενός κουλουαρισμένου ανθρώπου μέσα. Το φως δεν με βοηθάει να αναγνωρίσω ποιος είναι μέσα. Ίσως είναι η αδερφή μου, ίσως κάποιος ξένος. Δεν ξέρω, δεν έχω χρόνο. Κάνω μερικά βήματα στον διάδρομο του σπιτιού με το σχεδόν αθόρυβο βάδισμα μου και φτάνω εκεί που ακούω τους γονείς μου. Έχουν και αυτοί τα δικά τους συρταρωτά κοφίνια κρεβάτια. Και αυτά βρίσκονται λίγο πιο ψηλά από το πάτωμα σε παρόμοιο έπιπλο από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι. Είναι πιο συρμένα έξω και τους ακούω να συζητάνε ότι άκουσαν κάποιον να μπαίνει από την πόρτα και ότι κάποιος είναι στο σπίτι. Αναγνωρίζω την ταραχή στην φωνή τους. Είναι και οι δύο παγωμένοι σαν τους λαγούς μπροστά στα φώτα του αυτοκινήτου και συζητούν χωρίς να με έχουν αντιληφθεί μιας και εγώ στέκω βουβός παραδίπλα στην γωνία του διαδρόμου που οδηγεί στο “δωμάτιο” τους. Τους ακούω να λένε ότι μπορεί να γύρισε η αδελφή μου από έξω. Και αυτό με βάζει σε σκέψεις. Αν η αδελφή μου είναι και αυτή έξω… τότε ποιός κοιμάται στο άλλο συρτάρι? Κάνω να στραφώ προς τα εκεί και μια σκέψη αναπηδά από το μυαλό μου. Νιώθω την όραση μου να θολώνει….πρέπει να είναι ο “δαίμονας”! Είναι εδώ! Μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Και στην συνειδητοποίηση αυτή νιώθω να θολώνω περισσότερο. Νιώθω ότι θολώνει η ύπαρξη μου όχι μόνο τα μάτια μου. Είμαι εγώ ο δαίμων?


Τα μάτια ανοιγοκλείνουν καθώς ο νους προσπαθεί να επεξεργαστεί την συνειδητοποίηση αυτή. Όμως πλέον δεν είμαι εκεί…


Πολλά μίλια μακριά σε κάποια ξένη χώρα ξυπνάω ζεστός στα σκεπάσματα μου και οι σκιες στο δωμάτιο κάνουν τα πάντα να μοιάζουν ασπρόμαυρα. Πρέπει να ήταν κάποιο κακό όνειρο. Ίσως έφαγα κάτι βλαβερό. Κάτι παχύ ή πολύ ζάχαρη σήμερα. Καθώς το μυαλό προσπαθεί να τοποθετήσει τα κομμάτια του παζλ αυτού κοιτάζω το αριστερό μου χέρι και καθησυχάζομαι για λίγο καθώς όλα μοιάζουν κανονικά. Δεν υπάρχει δαίμονας τελικά, ήταν όλα μια φαντασία. Γυρίζω ελαφρώς το βλέμμα μου προς τα δεξιά και βλέπω σαστισμένος το δεξί μου χέρι… σχεδόν κατάμαυρο από το χρώμα του πηγμένου αίματος στο σκοτάδι. Κοιτάζω αργά προς τα δάχτυλα μου. Τρία από αυτά είναι διπλωμένα στο σημείο του ορθόδοξου σταυρού. Ανάμεσα τους κρατημένη σφιχτά αναγνωρίζω την λάμα από ξυράφι…. Και αναρωτιέμαι είμαι εγώ ο δαίμων? 




Extras

https://www.youtube.com/watch?v=RpzzFuo8C1w


Δευτέρα 9 Μαΐου 2016

Wolf, turtle and now crow...

From the early days of my childhood until around my 23rd year I felt the animal of guidance was the wolf for me. I still recall from my memory when I first saw the picture of this creature in a children's book. It felt so familiar, somehow I knew its existence forever. As a teenager I fantasized myself running among the trees with my long hair and transforming into a wolf. A big grey wolf. A wolf noble, a hunter and nature's balance keeper. Social and true to the pack. Fury and fluff. A rough side to help one survive and a soft side to help one communicate and bond with feelings and emotions. I searched for my pack but finally the wondering gave me some good seasons but at the end I was alone searching again...



There was a blank period with the fading wolf, especially my military days when I wished for a wolf chain breaker. I was and still am nobody's dog...

Then came another dream. A dream of ancestors and ruins with pillars, down the side of a mountain in a gorge. I saw my venerable, long dead, grandfather pointing me to a sea turtle swimming calmly through the serene waters of an ocean. Paradox as in every dream was the moment I stood upon a river and I decided to slow my pase when like a kind tutor the ghost of my grandfather remind me of the characteristics I had inherited and all the good things he have taught me. Then I decided there was a time for hard work but without pressure as success isn't permanent but good habits are. Like the turtle was set to live a thousand years as time is relevant too. Turtle was the stability in a very chaotic, from every aspect, period in my life. Hardened into the defensive cell with again a soft inner core I was able to deflect misfortune and continue to grow under pressure. Turtle was the escape from the static waters of life. 



Third phase, started I believe a few days now as I see crows everywhere and every time they do the same. They fly and sit in the lampposts on my left. This isn't the romantic crow of the past. This crow is the bird of the seer. The bird of the prophecy the bird of wisdom and intelligence. We might cheat a bit, play the trickster, the great joke. As life progresses and those who fear not death can get the benefits of this perspective. Crows, birds of Odin, Huginn and Muninn also know as thought and memory. In a crazy world that has forgotten to look deep inside may I be the wandering man with the stories to tell... my soul is old after all.



First I run hungry towards life, then I swim the slow flows and now I fly above, seeing things others cannot...

Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Οι 15 Ιδιότητες της "Ζωντανής" Δομής


Η εικόνα αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα γιατί την βρήκα σε ένα βιβλίο που συνδίαζε την Αρχιτεκτονική των κτηρίων, με την κατασκευή καλού κώδικα και προγραμμάτων. Βέβαια αν κάτσει κανείς και το φιλοσοφίσει το θέμα περισσότερο τότε θα μπορεί να βρει αυτές τις δεκαπέντε δομές χρήσιμες και για κάτι άλλο... Σωστά μαντέψατε! Για την δόμηση του χαρακτήρα του.

The 7 Secrets of Success

1. Passion
2. Focus
3. Persistance
4. Mastery
5. Connections
6. Initiative
7. Luck