Ο Δαίμων

Ήχος για ατμόσφαιρα: https://www.youtube.com/watch?v=Z65rDDrXfjY
Διαβάζεται καλύτερα μετά την δύση του ηλίου, κάπου μοναχικά και σκοτεινά...

~

Περίπου 3 το πρωί, σε κάποια μικρή και ήσυχη πόλη της Βόρειας Ελλάδας…

Καθώς περπατούσα στον δρόμο και πήρα την στροφή στην οδό του σπιτιού μου, γέλια ανθρώπων να ακούγονται στον ορίζοντα εκεί κοντά στο Odeon, ξεκίνησα να κατηφορίζω συνειδητοποιώ ότι κάπου στα 100 μέτρα οι λάμπες είχαν χαλάσει. Αστυνομικές κορδέλες να κλείνουν τον δρόμο στο σημείο που φαίνεται σκοτεινό. Δεν υπάρχει λάμπα για δεκάδες μέτρα παρακάτω αλλά υπάρχει ένας κάθετος δρόμος που μπορώ να πάρω για να συνεχίσω στην ευθεία μου. Το σπίτι είναι κοντά, και όλο πλησιάζω. Μετά από μερικά βήματα πλέον δεν ακούγεται τίποτα. Μια νεκρική σιγή έχει απλωθεί παντού. Καθώς πλησιάζω στο σκοτεινό σημείο συνειδητοποιώ ότι σαν να κάθεται κάποιος εκεί σχεδόν κάτω από την λάμπα που είναι στο πολύ μικρό σχεδόν ανύπαρκτο πεζοδρόμιο, στην δεξιά πλευρά του δρόμου. Για μια στιγμή σαστίζω αλλά προχωρώ. Μπορεί να είναι κανένας γείτονας που βγήκε στα σκαλιά του να καπνισει?! Το μέρος μυρίζει περίεργα, μια σιδερένια/αλκαλική μυρωδιά και καθώς προχωρώ μοιάζει όντος με σκηνή δολοφονίας. Όπως στις ταινίες. Πέφτει λίγο φως στην σιλουέτα και ξαφνικά δεν μπορώ να πιστέψω τι βλέπω! Ο νους αργεί να επεξεργαστεί το θέαμα. Βλέπω κάτι που φοράει στολή αστυνομικού, όπως στις ταινίες! Αλλά δεν είναι άνθρωπος. Ή μπορεί να ήταν άνθρωπος. Νιώθω ένα αόματο πρόσωπο να μου χαμογελά καθώς παρατηρώ αυτό που θα ήταν το κεφάλι και τα άκρα του. Συνειδητοποιώ ότι τα μέλη του είναι όντως σάρκα. Αλλά διπλωμένη και κάπως ραμένη ή κολλημένη σάρκα έτσι ώστε να σχηματίζει μια γιγάντια πάνινη κούκλα. Σαν αυτές που έπαιζαν τις αλλοτινές εποχές τα παιδιά. Δεν υπάρχουν κουμπιά για μάτια, ούτε λωρίδες για μαλλιά. Δεν υπάρχουν ραφές κατά μήκος, μόνο διπλωμένη προς τα μέσα σάρκα. Σάρκα καθαρή και ροδαλή, διπλωμένη επιμελώς σαν να διπλώνει κανείς προς τα μέσας το δέρμα ενός ακρωτηριασμού. Και το μυαλό αρχίζει να σκέφτεται το πως κατάφερε κάποιος να κάνει κάτι τέτοιο. Έχω σαστίσει, αργεί το μυαλό μου να καταλάβει τι βλέπει! Αλλά δεν αρκεί αυτό…

Καθώς τα μάτια μου ορθάνοιχτα προσπαθούν να φάνε τις λεπτομέρειες της σκηνής σαστίζω ξανά καθώς αναγνωρίζω μια δεύτερη σιλουέτα! Περίπου ένα μέτρο μακριά στο βάθος από την γκροτέσκα δερμάτινη κούκλα υπάρχει το γδαρμένο σώμα ενός ψηλού άνδρα. Το πρόσωπο ανέκφραστο...σοβαρό. Οι κόγχες των ματιών αδειανές. Καθιστός και αυτός στα σκαλιά μιας μικρής μονής πόρτας. Τα χέρια ακουμπισμένα στα γόνατα και κατάμαυρος από το πηγμένο αίμα. 

Δεν αντέχω άλλο να κοιτώ. Στρέφομαι και παίρνω τον δρόμο να παρακάμψω την σκηνή. Μικρό δρομάκι, μετά λίγο μεγαλύτερο. Μετά ξανά πίσω και στον δρόμο του σπιτιού. Δεν κοιτώ πίσω. Δεν αντέχω. Στις σκέψεις μου τριγυρίζει ένα ερώτημα. Αυτός που έφτιαξε και έστησε την αποτρόπαια αυτή σκηνή θα έπρεπε να είναι πάρα πολύ γρήγορος. Για να γδάρει το θύμα και καθώς το δέρμα το ίδιο είναι ακόμα ζωντανό κάπως να γεμίσει την ανθρώπινη κούκλα και το δέρμα να επουλωθεί ώστε να σχηματίσει το κλείσιμο στα άκρα που θυμίζει την άκρη από χωριάτικο λουκάνικο. Η ταχύτητα, μένει για λίγο στην μνήμη. Είναι η εντύπωση. Αυτός ο δολοφόνος είναι γρήγορος σαν δαίμονας.

Καθώς είμαι χαμένος στις σκέψεις μου συνειδητοποιώ πως είμαι ήδη μέσα στο σπίτι. Έχω μόλις διαβεί την πόρτα. Είμαι ακόμα σε σοκ και δεν καταλαβαίνω να υπάρχει κάτι περίεργο σε ότι βλέπω τριγύρω μου. Ο νους προσπαθεί να χωρέσει και να βάλει σε μια λογική σειρά την σκηνή. Δεν υπάρχει πρόθεση να καλέσω κανέναν. Πάω να τσεκάρω τους γονείς μιας και ακούγεται κάτι σαν χαμηλή συζήτηση στο βάθος του σπιτιού. Καθώς βαδίζω γρήγορα ρίχνω μια ματιά στο κοφίνι/συρτάρι που φαίνεται να είναι κοντά στην πόρτα. Σαν μέρος από μια συρταριέρα ξύλινη από το πάτωμα μέχρι την οροφή. Όλα είναι παράξενα, όλα είναι σουρεαλ και νιώθω ο μόνος κανονικός σε αυτό το κακό όνειρο.

Κοιτάζω ελαφρώς το κοφίνι/συρτάρι και βλέπω την σκιά ενός κουλουαρισμένου ανθρώπου μέσα. Το φως δεν με βοηθάει να αναγνωρίσω ποιος είναι μέσα. Ίσως είναι η αδερφή μου, ίσως κάποιος ξένος. Δεν ξέρω, δεν έχω χρόνο. Κάνω μερικά βήματα στον διάδρομο του σπιτιού με το σχεδόν αθόρυβο βάδισμα μου και φτάνω εκεί που ακούω τους γονείς μου. Έχουν και αυτοί τα δικά τους συρταρωτά κοφίνια κρεβάτια. Και αυτά βρίσκονται λίγο πιο ψηλά από το πάτωμα σε παρόμοιο έπιπλο από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι. Είναι πιο συρμένα έξω και τους ακούω να συζητάνε ότι άκουσαν κάποιον να μπαίνει από την πόρτα και ότι κάποιος είναι στο σπίτι. Αναγνωρίζω την ταραχή στην φωνή τους. Είναι και οι δύο παγωμένοι σαν τους λαγούς μπροστά στα φώτα του αυτοκινήτου και συζητούν χωρίς να με έχουν αντιληφθεί μιας και εγώ στέκω βουβός παραδίπλα στην γωνία του διαδρόμου που οδηγεί στο “δωμάτιο” τους. Τους ακούω να λένε ότι μπορεί να γύρισε η αδελφή μου από έξω. Και αυτό με βάζει σε σκέψεις. Αν η αδελφή μου είναι και αυτή έξω… τότε ποιός κοιμάται στο άλλο συρτάρι? Κάνω να στραφώ προς τα εκεί και μια σκέψη αναπηδά από το μυαλό μου. Νιώθω την όραση μου να θολώνει….πρέπει να είναι ο “δαίμονας”! Είναι εδώ! Μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Και στην συνειδητοποίηση αυτή νιώθω να θολώνω περισσότερο. Νιώθω ότι θολώνει η ύπαρξη μου όχι μόνο τα μάτια μου. Είμαι εγώ ο δαίμων?

Τα μάτια ανοιγοκλείνουν καθώς ο νους προσπαθεί να επεξεργαστεί την συνειδητοποίηση αυτή. Όμως πλέον δεν είμαι εκεί…

Πολλά μίλια μακριά σε κάποια ξένη χώρα ξυπνάω ζεστός στα σκεπάσματα μου και οι σκιες στο δωμάτιο κάνουν τα πάντα να μοιάζουν ασπρόμαυρα. Πρέπει να ήταν κάποιο κακό όνειρο. Ίσως έφαγα κάτι βλαβερό. Κάτι παχύ ή πολύ ζάχαρη σήμερα. Καθώς το μυαλό προσπαθεί να τοποθετήσει τα κομμάτια του παζλ αυτού κοιτάζω το αριστερό μου χέρι και καθησυχάζομαι για λίγο καθώς όλα μοιάζουν κανονικά. Δεν υπάρχει δαίμονας τελικά, ήταν όλα μια φαντασία. Γυρίζω ελαφρώς το βλέμμα μου προς τα δεξιά και βλέπω σαστισμένος το δεξί μου χέρι… σχεδόν κατάμαυρο από το χρώμα του πηγμένου αίματος στο σκοτάδι. Κοιτάζω αργά προς τα δάχτυλα μου. Τρία από αυτά είναι διπλωμένα στο σημείο του ορθόδοξου σταυρού. Ανάμεσα τους κρατημένη σφιχτά αναγνωρίζω την λάμα από ξυράφι…. Και αναρωτιέμαι είμαι εγώ ο δαίμων? 

Extras

https://www.youtube.com/watch?v=RpzzFuo8C1w