Ο Αυτοκράτορας της Κίνας είπε σ' ένα Δάσκαλο του Ζεν: "Θα ήθελα να ζωγραφίσεις κάτι πάνω στον τοίχο του παλατιού μου, εκεί όπου κάθομαι για διαλογισμό. Έχω ένα μικρό ναό και θα ήθελα να ζωγραφίσεις κάτι πάνω στον τοίχο."
Ο Δάσκαλος είπε, "Εντάξει, θα το κάνω αυτό, αλλά μπορεί να πάρει ένα χρόνο, ή δύο-τρία χρόνια. Κανείς δεν ξέρει - γιατί ζωγραφίζω μόνον όταν ζωγραφίζει Εκείνος μέσα από μένα. Καμιά φορά συμβαίνει αυτό, καμιά φορά δεν συμβαίνει. Είμαι απλώς το όχημα."
Ο Αυτοκράτορας είπε, "Με την ησυχία σου."
Μετά από τρία χρόνια, ο πίνακας τελείωσε. Ο Δάσκαλος είχε ζωγραφίσει, πάνω σε όλους τους τοίχους του ναού, όμορφα βουνά, ποτάμια, πηγές, συντριβάνια. Κι είχε πει στον Αυτοκράτορα να μην μπει στο ναό μέχρι να ολοκληρωθεί ο πίνακας. Έτσι, ο Αυτοκράτορας αναγκάστηκε να περιμένει τρία χρόνια, ρωτώντας όλη την ώρα, "Πότε; Πότε μπορώ να έρθω;" Μετά από τρία χρόνια, είπε μια μέρα ο Δάσκαλος, "Τώρα μπορείς να έρθεις."
Μπήκε μέσα. Έμεινε έκπληκτος: ο ναός ήταν τόσο μικρός, αλλά ο τρόπος που ήταν ζωγραφισμένα γύρω γύρω τα βουνά τον έκαναν τόσο απέραντο. Αισθανόσουν να στέκεσαι πάνω στα βουνά, όχι μέσα στο ναό. Κι άρχισε να ρωτά τα πάντα: "Τι είναι αυτό; Τι ποτάμι είναι εκείνο; Τι βουνό είναι τούτο; Πώς λέγεται αυτή η κορυφή;"
Κι έφτασαν στην πιο όμορφη κορυφή. Υπήρχε ένα μικρό μονοπάτι που οδηγούσε στο πίσω μέρος της κορυφής κι ο Αυτοκράτορας ρώτησε, "Που οδηγεί αυτό το μονοπάτι;"
Ο Δάσκαλος είπε: "Δεν το έχω περπατήσει ποτέ, αλλά θα δοκιμάσω. Περίμενε." Και ο Δάσκαλος μπήκε μέσα στον πίνακα... και δεν επέστρεψε ποτέ!
