Νυχτοδημιουργίες

Νύχτες σιωπιλές
χαμένες και αργές
μικρές οι ώρες και νεκρές
περιμένοντας αβίαστα το λυκαυγές

Χαράζει πια και είμαι εκεί
μέσα στα όνειρα τα ζωντανά
μέσα από λίμνες και βουνά
κάπου χάνομαι...

Χάρτινοι ορίζοντες εκεί που πετάξαμε
εκεί που μοιάσαμε στον Ίκαρο
και τα φτερά μας έλιωσαν
κάτω από τον ανελέητο καυτό Ήλιο

Ύστερα μια σφαίρα πύρινη έγινε η γη
και τα κρυφά τα μυστηκά
κάτω απ'το φως φανήκαν
μα η ατιμία κι η ψευτιά
από μέσα μας ποτέ δεν χαθήκαν

Θέλει κουράγιο άνθρωπε
το σύμπαν να γνωρίζεις
γιατί όσο κι αν το μελετάς
πάντοτε στο μηδέν γυριζεις

Αχ πόνε σιωπιλέ
που τώρα με κερνάς το φαρμάκι το βαρύ
ειν' η καρδιά μου εύθραυστη κι ας μοιάζει δυνατή...

Γι' αυτό ρε φίλε πρόσεχε
της νύχτας τα γινάτια
το σκότος μέσα του κρύβει
τα πιο παράξενα τα μονοπάτια

Της τρέλας ο αργός ρυθμός
της λογικής κατάρα
ανάθεμα που γνώρισε
κάποτε η ψυχή μου την λαχτάρα