Χαμένα τα χρόνια μας τα κλαίμε κάποιες νύχτες
που η θλίψη αγγίζει πιο βαθιά απ' όσο πρέπει μέσα μας
εκεί που οι βουβές κραυγές
από τις σκοτεινές μας μέρες αντηχούν ακόμα
Σε μέρη που η χαρά μας έγινε οδύνη
και η καρδιά σαν καθρέφτης ράγισε
και έγινε ένα εκατομμύριο κομμάτια
ψήλος στα άχυρα αν την ψάχνεις πια...
Ίσως κάποτε την είχες μα δεν υπάρχει πια
παρά μόνο ένα κενό να σε τρώει τις νύχτες
και την ζωή σου σε άλλα βάθη να οδηγεί
πότε χάσαμε το φως μας αγάπη μου...πότε;
Πότε ξεχάσαμε το νόημα τον λέξεων που μας έδεναν
σε αυτή την απόλυτη ελευθερία που είχαμε
πότε κόπηκε ο σύνδεσμος που κάποτε γλυκά απολαμβάναμε
πότε....ελπίζω η απάντηση να είναι ακόμα ΠΟΤΕ...
Προδώσαμε τον εαυτό μας και παραδοθήκαμε στην μοίρα
ορμόνες και γονίδια γεμάτα αδυναμία
και το ιστορικό την ανθρωπινής φυλής
γεμάτο αβεβαιότητα και σιχαμάρα
Μικρά ανθρωπάκια που έλιωσαν σε κάποιο πρωτοβρόχι
χαθήκανε στο πρώτο φύσημα του ανέμου
σε μια στοίβα από νεκρά φύλλα
και κάπου εκεί γίναμε γνωστοί σαν....Αποστάτες της Καρδιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου