"The degree of loving is measured by the degree of giving."
- Edwin Louis Cole
Αυτή η υπέροχη φράση συνοψίζει το κριτήριο που μαθαίνουμε όλοι στη ζωή μας κυρίως μέσα από εμπειρίες. Άλλοτε καλές και άλλοτε όχι και τόσο καλές. Η δυνατότητα μας να δίνουμε είναι αυτή που μας καθιστά σημαντικούς στις ζωές των άλλων και ιδίως αυτών που αγαπάμε. Αυτή είναι η μια πλευρά. Όμως πέρα από μια χειρονομία να μοιραστούμε το απόθεμα της πληρότητα μας με τους άλλους, η δοτικότητα, είναι και το φίλτρο μέσα από το οποίο μπορούμε να αποφύγουμε μεγάλες απογοητεύσεις.
Πως λοιπόν μπορούμε να κρατήσουμε ένα υπολογισμό ποσοτικό για αυτά που δίνουμε και αυτά που μας δίνουν; Η απάντηση είναι απλή. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την μνήμη μας και την κανονική αλλά και την συναισθηματική μιας και πολλές φορές μπορεί οι άλλοι να μας προσφέρουν αλλά εμείς να είμαστε σε άλλο μήκος κύματος, ή απλά σε μια κατάσταση που δεν μπορεί να λάβει και να χρησιμοποιήσει αυτό το δώρο. Δεν είναι κάτι κακό αυτό, είναι απολύτος φυσιολογικό μιας και όλοι περνάμε διαφορετικές ψυχολογικές φάσεις και ταυτιζόμαστε διαφορετικά κάθε φορά.
Το πρόβλημα της δοτικότητας εμφανίζεται κυρίως σε μια ομάδα ανθρώπων. Αυτούς που για κάποιο λόγο νιώθουν ένα συναισθηματικό κενό. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι ακόμα και όταν βρίσκονται σε ένα ευνοηικό περιβάλλον ανάμεσα σε άτομα που μπορούν να προσφέρουν αγάπη, επικοινωνία κ.α. δεν είναι δυνατόν να τα λάβουν και να τα εσωτερικεύσουν. Έτσι η μόνη λύση είναι να προσπαθήσουν συνειδητά έστω και με μεγάλη προσπάθεια και έστω και για μικρό χρονικό διάστημα πέρα από τις ατομικές τους ελλείψεις να δώσουν κάτι στους άλλους. Με τον τρόπο αυτόν μπορούν με την θέληση τους και αφού πρώτα γνωρίζουν πιο είναι το πρόβλημα τους να αυτοεκπαιδευτούν ώστε να είναι πιο δεκτικοί στα πράγματα, συναισθήματα που μοιράζονται οι άλλοι μαζί τους. Αυτό είναι ένα μικρό βήμα προς μια πιο ευτυχισμένη ζωή.
Άρα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι για να λάβει κανείς αγάπη και συναισθήματα πρέπει πρώτα να μάθει να τα δίνει και αυτός να τα προσφέρει και να τα μοιράζει. Η εσωτερική αυθονία, αυτό το αόρατο κέρας της αμάλθειας είναι η πηγή που πρέπει κάποιος να γευτεί για να μάθει να αναγνωρίζει τα συναισθήματα.
Υπάρχει μια σχετική θεωρία - παράδειγμα που συμπληρώνει όλα τα παραπάνω. Είναι η θεωρία των δοχείων που αναβλύζουν. Κάθε άνθρωπος διαθέτει διαφορετικό μέγεθος δοχείου και διαφορετικά γεμίζει αυτό ανάλογα με την συναισθηματική κατάσταση του καθενός. Έτσι βλέπουμε πολλές φορές ζευγάρια να έχουν πρόβλημα δοτικότητας γιατί κάποιος μπορεί να δώσει περισσότερα απ' ότι ο άλλος μπορεί να δεχτεί. Σε αυτή την περίπτωση το άτομο με το μεγαλύτερο "δοχείο" για να μην υπερχειλήσει πρέπει να βρει τρόπο και να δίνει περισσότερα σε φίλους και οικογένεια για να έχει ισορροπία. Το άτομο με το μικρό δοχείο δεν θα πρέπει να αγχώνεται να ανταποδώσει περισσότερα απ' όσα μπορεί γιατί αυτό θα το αφήσει άδειο. Για ακόμα μια φορά συναντάμε το θέμα της ισορροπίας και το πόσο καταλυτικό ρόλο παίζει στο συναισθηματικό τομέα του ανθρώπου. Έτσι η επικοινωνία και η κατανόηση "Τι δοχείο, μπορεί να είναι ο σύντροφος μου;" μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σε πιο απλές και πιο ευτυχισμένες στιγμές στην καθημερινότητα.
Όλοι χρειαζόμαστε να δίνουμε και να πέρνουμε κάτι ώστε να μην μείνουμε άδειοι ή να βρεθούμε σε εκρηκτικές καταστάσεις που έχουμε τόσο πολύ να δώσουμε που πνίγουμε τους άλλους. Ο δρόμος της αυτογνωσίας μπορεί να οδηγήσει σε πιο υγειής καταστάσεις. Μην φοβάστε να δίνεται γιατί και το δικό σας δοχείο θα γεμίσει ξανά είτε με βοήθεια είτε από μόνο του.
Το πρόβλημα της δοτικότητας εμφανίζεται κυρίως σε μια ομάδα ανθρώπων. Αυτούς που για κάποιο λόγο νιώθουν ένα συναισθηματικό κενό. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι ακόμα και όταν βρίσκονται σε ένα ευνοηικό περιβάλλον ανάμεσα σε άτομα που μπορούν να προσφέρουν αγάπη, επικοινωνία κ.α. δεν είναι δυνατόν να τα λάβουν και να τα εσωτερικεύσουν. Έτσι η μόνη λύση είναι να προσπαθήσουν συνειδητά έστω και με μεγάλη προσπάθεια και έστω και για μικρό χρονικό διάστημα πέρα από τις ατομικές τους ελλείψεις να δώσουν κάτι στους άλλους. Με τον τρόπο αυτόν μπορούν με την θέληση τους και αφού πρώτα γνωρίζουν πιο είναι το πρόβλημα τους να αυτοεκπαιδευτούν ώστε να είναι πιο δεκτικοί στα πράγματα, συναισθήματα που μοιράζονται οι άλλοι μαζί τους. Αυτό είναι ένα μικρό βήμα προς μια πιο ευτυχισμένη ζωή.
Άρα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι για να λάβει κανείς αγάπη και συναισθήματα πρέπει πρώτα να μάθει να τα δίνει και αυτός να τα προσφέρει και να τα μοιράζει. Η εσωτερική αυθονία, αυτό το αόρατο κέρας της αμάλθειας είναι η πηγή που πρέπει κάποιος να γευτεί για να μάθει να αναγνωρίζει τα συναισθήματα.
Υπάρχει μια σχετική θεωρία - παράδειγμα που συμπληρώνει όλα τα παραπάνω. Είναι η θεωρία των δοχείων που αναβλύζουν. Κάθε άνθρωπος διαθέτει διαφορετικό μέγεθος δοχείου και διαφορετικά γεμίζει αυτό ανάλογα με την συναισθηματική κατάσταση του καθενός. Έτσι βλέπουμε πολλές φορές ζευγάρια να έχουν πρόβλημα δοτικότητας γιατί κάποιος μπορεί να δώσει περισσότερα απ' ότι ο άλλος μπορεί να δεχτεί. Σε αυτή την περίπτωση το άτομο με το μεγαλύτερο "δοχείο" για να μην υπερχειλήσει πρέπει να βρει τρόπο και να δίνει περισσότερα σε φίλους και οικογένεια για να έχει ισορροπία. Το άτομο με το μικρό δοχείο δεν θα πρέπει να αγχώνεται να ανταποδώσει περισσότερα απ' όσα μπορεί γιατί αυτό θα το αφήσει άδειο. Για ακόμα μια φορά συναντάμε το θέμα της ισορροπίας και το πόσο καταλυτικό ρόλο παίζει στο συναισθηματικό τομέα του ανθρώπου. Έτσι η επικοινωνία και η κατανόηση "Τι δοχείο, μπορεί να είναι ο σύντροφος μου;" μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σε πιο απλές και πιο ευτυχισμένες στιγμές στην καθημερινότητα.
Όλοι χρειαζόμαστε να δίνουμε και να πέρνουμε κάτι ώστε να μην μείνουμε άδειοι ή να βρεθούμε σε εκρηκτικές καταστάσεις που έχουμε τόσο πολύ να δώσουμε που πνίγουμε τους άλλους. Ο δρόμος της αυτογνωσίας μπορεί να οδηγήσει σε πιο υγειής καταστάσεις. Μην φοβάστε να δίνεται γιατί και το δικό σας δοχείο θα γεμίσει ξανά είτε με βοήθεια είτε από μόνο του.
