"Αν τις ζωές μας αντικρίσουμε κατάματα και στη σκια του Ήλιου δούμε
όσες προσπάθειες και αν κάναμε μονάχοι μας στον κόσμο για να κρατηθούμε
ποτέ δεν καταφέραμε στον εαυτό μας να δούμε την μορφή του Ήρωα που πάντα τραγουδούμε
μια θλίψη απέραντη πολλούς μας διακατέχει
μες της ανάπτυξης την ταχύτητα ο νους μας τώρα τρέχει
χαρά δεν βρίσκουμε πουθενά μα την αναζητούμε όλοι
μικροί,τρελοί κι ονειροπόλοι..."
Ήρθε λοιπόν ο καιρός να ξαναγράψω κάτι ουσιαστικό.Τον τελευταίο καιρό σκέφτηκα,μετά από αρκετά ερεθίσματα που με ώθησαν προς αυτή την κατεύθυνση,για την κοινωνία μας και κυρίως για το πως "σπαταλούμε" τον χρόνο μας και τις ζωές μας.
Οι ζωές μας κυρίως για τον άνθρωπο της μεγαλούπολης τρέχουν γρήγορα ώρες φεύγουν με ένα μόνιμο άγχος να μένει και να καίει και να φθήρει σαν έγκαυμα.Άραγε σκέφτηκε κανείς από αυτούς που πληρώνονται λίγα ή πολλά πόσο αξίζει η ηρεμία τους?Άραγε σκέφτηκε κανεις πόσο αξίζει η υγεία τους???(Ψυχική & Σωματική)Άραγε σκέφτηκε κανείς πώς αλλιώς θα πέρναγε τον χαμένο χρόνο από τη ζωή του???Πληρώνεσαι λεφτά αλλά αυτά τα λεφτά έχουν το πραγματικό αντίκρισμα σε όλο αυτό το τίμημα που πληρώνεις καθημερινά άνθρωπε???Κανείς απ' όσους ρώτησα μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να απαντήσει ικανοποιητικά.
Βλέπω ένα "απαπτυγμένο" κόσμο ο οποίος προσπαθεί να ντυθεί ένα ψέμα και να ζήσει μια μεγάλη ψευδαίσθηση.Παίρνω πολλές φορές τον χάρτη της γης και ταξιδεύω νοερά σε πολλά μέρη.Βλέπω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν τον πλανήτη αυτή τη στιγμή που μιλάμε ακόμα προσπαθούν να βρουν φαγητό να φάνε και ένα κατάλημμα να το κάνουν σπίτι τους.Δεν υπάρχουν ούτε Cinemas ούτε βιβλία ούτε Internet.Και σκέφτομαι λοιπόν εγώ με το μικρό μου μυαλουδάκι γιατί ζούμε όπως ζούμε.Γιατί θέλουν οι καπιταλιστές μας να δουλεύουμε περισσότερο και γιατί πολεμάμε μεταξύ μας.Η απάντηση είναι απλή βαριόμαστε εύκολα και κάναμε την ζωή μας δύσκολη αντί για εύκολη.Χάσαμε την ξενιασιά μας και γίναμε κάτι απάνθρωπο.Ακόμα και τα συναισθήματα τα έχουμε φθήρει.Μπορεί κανείς να δει την όμορφη και απαλά σταδιακή μας πτώση στα ΜΜΕ στην ιστορία που γράφετε κάθε μέρα και κανείς δεν κάθεται πραγματικά να καταγράψει.
Κυρίες και Κύριοι έχουμε παραπλανηθεί από τους εαυτούς μας.Δεν πηγαίνουμε πάνω,δεν κυνηγούμε το διάστημα ούτε όνειρα.Πάμε κάτω και σταδιακά "πεθαίνουμε" σαν ανθρωπότητα.Η ζωή ανήκει πλέον σε αυτούς που περιφρονήσαμε.Στο κοριτσάκι με τα σπίρτα που αφήσαμε να παγώσει έξω μονάχο του.Οι καιροί αλλάζουν μα δεν υπάρχουν πλέον σοφοί να το δουν.Δεν υπάρχουν άνθρωποι που θα κάτσουνε να μας το πουν.Καληνύχτα ανθρωπότητα καληνύχτα στον καθένα μας.Όλοι καταβάθος είμαστε το ένα και το αυτό,όλοι ίδιοι στην σκέψη και στις αντιδράσεις μας ίσως με λίγη ποικιλία αλλά καταβάση είμαστε το ίδιο εξεληγμένο πιθίκι που αποφάσησε να περπατήσει στα 2 γιατί απλά βαρέθηκε να λερώνει τα χέρια με τα οποία τρώει.
Κλείνοντας θα μας αφιερώσω για φέτος ένα πολύ ωραίο ριτό του Soren Kierkegaar.
"Έπιασε κάποτε φωτιά στα παρασκήνια ενός θεάτρου. Ο γελωτοποιός βγήκε να ειδοποιήσει το κοινό. Εκείνοι πίστεψαν ότι αστειευόταν και τον χειροκρότησαν. Εκείνος επέμεινε. Αυτοί χειροκρότησαν ακόμα παραπάνω. Πιστεύω ότι έτσι, μ' αυτόν τον τρόπο, θα καταστραφεί ο κόσμος: μέσα στη γενική χαρά των ανθρώπων του πνεύματος που θα πιστέψουν ότι επρόκειτο για φάρσα."
Αυτά για φέτος.Θα τα πούμε την νέα χρονία με μεγαλύτερη δραστηριότητα.Μην ανησυχείτε για τίποτα.Ας ζήσουμε απλά της ζωές μας και ας αρκεστούμε σε αυτό το απλό δώρο.Καλές Γιορτές σε όλους!
