Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Νυχτοδημιουργίες

Νύχτες σιωπιλές
χαμένες και αργές
μικρές οι ώρες και νεκρές
περιμένοντας αβίαστα το λυκαυγές

Χαράζει πια και είμαι εκεί
μέσα στα όνειρα τα ζωντανά
μέσα από λίμνες και βουνά
κάπου χάνομαι...

Χάρτινοι ορίζοντες εκεί που πετάξαμε
εκεί που μοιάσαμε στον Ίκαρο
και τα φτερά μας έλιωσαν
κάτω από τον ανελέητο καυτό Ήλιο

Ύστερα μια σφαίρα πύρινη έγινε η γη
και τα κρυφά τα μυστηκά
κάτω απ'το φως φανήκαν
μα η ατιμία κι η ψευτιά
από μέσα μας ποτέ δεν χαθήκαν

Θέλει κουράγιο άνθρωπε
το σύμπαν να γνωρίζεις
γιατί όσο κι αν το μελετάς
πάντοτε στο μηδέν γυριζεις

Αχ πόνε σιωπιλέ
που τώρα με κερνάς το φαρμάκι το βαρύ
ειν' η καρδιά μου εύθραυστη κι ας μοιάζει δυνατή...

Γι' αυτό ρε φίλε πρόσεχε
της νύχτας τα γινάτια
το σκότος μέσα του κρύβει
τα πιο παράξενα τα μονοπάτια

Της τρέλας ο αργός ρυθμός
της λογικής κατάρα
ανάθεμα που γνώρισε
κάποτε η ψυχή μου την λαχτάρα

1 σχόλιο:

Imizael είπε...

Στις σκοτεινες νυχτερινες ώρες, ποιος ξέρει που το μυαλό μας γυρίζει, σε πιο σκοτεινά μονοπάτια τριγυρνάει,τι παράνοιες γεννάει. Πάντα πίστευα ότι αυτές μας οι παράνοιες είναι από τα πιο προσωπικά μας πράγματα.